De Vlaamse Gids. Jaargang 32

[p. 345]

Elegie

Misschien was 't beter dat schone herinneringen
Niet schoner waren dan de schone dingen
Die ons de dood van 't leven tonen
Want in het leven dat wij niet bewonen
Mag alles schoner zijn dan vroom
Zoals het einde van een bange droom
In 't leven dat wijzelf bedingen
Blijft alles hangen aan herinneringen
Meer dan aan d'ongebondenheden
Van 't kort verleden
Maar in haar eindloos later leven
Wordt iedere herinnering weer neergeschreven

Toen ik de dodenkamer binnentrad
Zag ik aan gène zijde der vertwijfeling
Eén enkel lichtpunt dat de weifeling
Aan dèze zijde van de hoop bezat
Toen ik de dodenkamer buitentrad
Scheen alles weer zo hopeloos verloren
Dat ik mijn wanhoop in geen hoop kon smoren
En alle hoop weer in mijn wanhoop lag

Haar naam staat al maar door geschreven
Zo binnenin de ruimte van dit leven
Dat ik hem niet meer achterhalen kan
Omdat ik hem nimmer heb uitgesproken
In een gesproken leegte die gebroken

[p. 346]

 

Zich niet meer voegen liet van vrouw tot man

 

Welke God heeft zich zo gewroken

 

Binnen de muren die mijn tijd bepalen

 

Dat ik haar naam alweer zal achterhalen

 

 

 

Wij zijn niet altijd moe van dragen

 

Al dragen wij voortdurend onze dagen

 

Van tam verdriet op onze lamme leden

 

Wij leven weinig nog met profane gebeden

 

En bidden enkel om het geestelijk bestaan

 

Van 't geestelijk wezen waarmee wij zijn begaan

 

Tot in de dood

 

Ik draag steeds wat haar leven bood

 

Aan zware drachten

 

Langs donkere dagen en langs heldere nachten

 

En word nog lang niet moe...

Gaston BURSSENS