De Vlaamse Gids. Jaargang 32

[p. 219]

[Gedichten]

Vanitas

Zegt gij dat ik niet meega met mijn tijd?
Er zijn geen eeuwen, jaren, dagen uren.
Niets dat ooit was blijft als zichzelt voortduren.
De mensch, het dier, de plant, de stof verslijt.

Onzichtbaar spoor laat 't leven waar het rijdt.
Is er een eindlijke oogst, en zijn er schuren?
De voerman kletst zijn zweep, doch kan hij sturen?
De reiziger, in elk geval, is 't reisgeld kwijt.

Alleen, langsheen de baan, die roos die geen kan plukken
zal na biljoenen jaren nog een roos zijn,

En een verliefde paar met geur en kleur verrukken,
Ergens, met blad en doorn, een stonde troost zijn;

Ook tijd is ijdelheid. Wij meten hem op krukken
Tot we allen eens, voor goed, versteven of geroost zijn.

Rouge et noir

Kom met mij mee, naar die verlaten velden
Waar grote kollebloemen, één diep vuur
Te laaien staan, vol onbewust geweld en
Zonnemuziek in 't zomermiddaguur.

Een stond vervoering zal het al vergelden:
De droefheid en de wroeging, 't somber uur
Toen aan uw deur te laat uw broeders belden.
Niets heeft begin noch einde daar, noch duur.

Laat er, in de eenzaamheid, uw hart losbreken;
Wews als die bloemen met het zwarte hart
En roode bladeren, die vlammen spreken.

Wees daar uzelf voluit eens, zonder smart
Zonder begeerte, in die serene streken
Waar uw echt wezen tot stil vuur verstart.

[p. 220]

Ave atque vale

Hoort mijn vaarwel, terwijl ik zelf nog vaar,
En zing aan 't roer, ik die niet meer wou zingen;
Ik zie 't herfstwater rond de spanen ringen,
En roei in 't oude en gij in 't nieuwe jaar.

Ons aller levens vloeien in elkaar:
Hoe anders ook, rond zijn toch alle ringen,
De mijne sterven uit waar de uwe aanvingen,
Ik ga waar 't donker wordt, en gij waar 't klaar.

- Wie heeft u niet miskend, voordat hij dreef
Voorbij de middaglijn, droefheid der dingen?
Wij zeilen, jong als oud, in onbekend gebied.

Doch dit vaarwel, terwijl ik nu nog leef!
Zingt vriendenzang, ook voor de vreemdelingen,
En droef of blij, 't luide als uw eigen lied.

Firmin VAN HECKE