De Vlaamse Gids. Jaargang 32

[p. 137]

[Gedichten]

Credo

Neen, niet voor U, gehaaste tijdgenoot
schrijf ik de verzen van dit rijke leven,
naar vaster gunsten wil mijn ijver streven,
gelouterd door den tijd en door den dood;

van 't weidsche kleed dat moeders leest omsloot
is nog alleen 't vergeeld portret gebleven,
zoo zal het kunstig woord in 't einde sneven
wanneer het niets dan enkel klinkklank bood.

Gij, laat'ren, die mijn spreektaal nauw verstaat,
het is naar U dat mijn verlangen gaat:
het nieuwe leed kan van het oude leeren;

slechts wat het hart van alle menschen bindt,
eenvoudig als de glimlach van een kind,
zal over graf en gruis den tijd trotseeren.

Keurs

Ik kan geen dwang van Staat noch Kerk verdragen
de Vrijheid is mijn onontbeerlijk brood
en liever wil ik slapen in den dood
dan naar eens anders woord en wil te jagen!

De Staat, getooid met duizenderlei plagen,
rijst als een monster, waggelend en groot,
hij duwt den mensch steeds dieper in den nood
en zal zijn vleesch tot op de botten knagen.

[p. 138]

 

Zoo ook de Kerk, diep in mijn hart beleden,

 

het heilig oord van mijn oprechte beden,

 

ootmoedig kom ik tot de poort gesneld,

 

 

 

maar 't starre dogma neemt mijn geest gevangen

 

en zet een domper op mijn Godsverlangen:

 

ik kan geen keurslijf dulden dat mij knelt! -

Misschien

Zie naar de jeugd, bedenk dat gij eens waart
als deze rechte knaap met zijn blond haar,
keer om den spiegel, kijk er niet meer naar
en streel het grijs in Uwen ouden baard.

Was dan het korte leven zóóveel waard
van zorgen, ziekten en herhaald gevaar,
tel al Uw ijdle vreugden bij elkaar
en voelt g'U nog door 't naad'rend eind bezwaard?

Toch zijn wij eeuwig in dit jagend hart
en dragen liever dagelijksche smart
dan naar het onbekende uit te zien,

de geest wordt loom, de leden worden stroef
maar niets is zóó vernietigend en droef
als 't moedelooze twijfelwoord: misschien...

François PAUWELS