De Vlaamse Gids. Jaargang 32

Zeesymphonie

In killen zuidwester waarde ik langs de duinen,
en zag naar de zee, die bruiste en brak
op 't molmig staketsel, dat lijk puinen
van spook-verzwolgen steden, boven het water stak.

't Bronswitte schuim danste: ontembre ruinen,
die hun manen schudden voor 't kietsegeklak
van Neptunus' zweep, rond de hooge kruinen
der stekel-duinen. Het zand was ziltig en wak.

Op 't strand, waar kinkhoornschulp en moos verwijlen,
en 't dorre hout glom, als groene smaragd,
gulpte de zee haar slijm, lijk 't brakend kwijlen

van een ouwe die kindsch is. Met flitsepijlen
brak de maan door de zwarte wolkenschacht
en zilverschubde golven, die alles dweilen.

Leo MEERSSEMAN