De Vlaamsche Gids. Jaargang 30

[p. 663]

Irrequietum

II

De stroom verstilt, verslijkt reeds bij de boorden,
Doch nog vaart de boot gaat, die angst verdroeg;
De wind waait steeds, die in 't getakel kloeg,
Doch 't oeverriet ruischt 't lied reeds zonder woorden.

De schipper is vergrijsd in 't grauwe Noorden,
Met een gemoed dat vaak naar 't Zuiden vroeg,
Het land bleef steeds in 't zicht, verre, verre oorden,
En 't boegbeeld prijkt nog immer op den boeg.

Ruimte, de zee; zooniet ineens de nacht
't Leven vervoert mij; doch terug te hooren
Den eens gezongen, wrangen zang, niet ik.

'k Wil verder dan het zelf, dat ik veracht,
De vaart was wonder, zij ook 't doel verloren;
't Is slechts een trage dood, waarvoor ik schrik.

[p. 664]

III

Ik heb den last te lang, te ver gedragen,
Zonder den weg te erkennen, of het eind te zien
Anders dan dood, en glimlach om de sagen
Sprekend van goden, die ons bijstand biên.

Mijn schouders worden zwak om nog te schragen
Den eens zoo taaien waan dat ook ik dien
Tot iets in 't duurzaam raderwerk der dagen,
En meer dan ééndagsvlinder ben bij biên.

Waarom niet heengaan dan, voor goed, en zwijgen,
De groene knoppen rukken van de twijgen,
De vink verblinden die geen nachtigaal kon zijn?

Omdat mijn hart een nacht is vol verhalen
Van andre nachten, waar soms nachtigalen
Zingen van rozen en vrouwen en zonneschijn.

Firmin VAN HECKE