De Vlaamsche Gids. Jaargang 30

[p. 623]

Fabula rasa

Over de invloed van de taart op de ziel

Zielen zijn eeuwig. God schept niet de zielen. Hij wekt ze enkel uit het-in-Hem-verzonken-zijn, uit de schone slaap van het niet-zijnde-zijn, en plaatst ze kortstondig over in de wereld, in een milieu dat tot de werkelijkheid is wat bij de banketbakker de uit een taart gesneden driehoek is tot de taart zelf. En God geeft aan de dingen de waan mee dat de driehoek de ganse taart is.

Over de invloed van het atheisme op de atoombom

Nadat de mens de atoombom had uitgevonden zeide God-de-Vader: ‘Van dit ogenblik af bekommer ik mij niet meer om de mensen.’

Zo ontstond het atheïsme. Er bestaat echter geen atheïsme. Wat bestaat is alleen: God-de-Vader die zich niet meer om de mensen bekommert.

En dit deed Hij nadat de mens de atoombom had uitgevonden.

Het is echter begrijpelijk dat de mensen, van hun relatieve hoek uit, die noedzakelijk anthropomorphisch is, deze toestand in hun waanwijsheid atheïsme noemen.

De philosophische les

Bij Descartes gekomen zegt de professor met een gewichtige stem en een kuchje: ‘Een ogenblik, Mijne Heren.’ De student Grotejans lacht. ‘Waarom lacht u, mijnheer Grotejans?’ - ‘Ik lach, dus ik ben’, antwoordt hij. - ‘Lach dan niet zo luid’, zegt de professor, ‘dan zoudt u ten minste wat bescheidener zijn, dit is op een bescheiden wijze zijn!’

What is in a name

Toen ik student te Gent was, noemden de studenten mij nu eens Karel de Zwijger, al heet ik niet Karel, en dan weer Willem de Stoute, al heet ik niet Willem. Ik heb nooit de pittigheid noch de aardigheid van mijn bijnamen gesnapt, tot vóór enkele dagen, toen ik een sinds ettelijke jaren niet meer geziene vriend, een ex-gandavensis, ontmoette. Hij begroette mij met: ‘Dag Karel!’ en nam afscheid met: ‘Adieu, Willem!’ Ik stond aan de grond genageld, zó dat ik mij op dit ogenblik nog altijd afvraag of ik Karel dan wel Willem heet.

‘Ach kom, Jozef’, zegt mijn vrouw, ‘breek je hoofd niet met zulke malligheid. Je weet immers wel dat je Sokrates heet.’

Het kind en het konijn

Wie met het Volk solt, zal door het Volk vergaan.

Voor deze oeroude wijsheid kan niet genoeg worden gepropageerd.

Dat de Volkskunstenaars op hun hoede wezen! Hebben wij niet reeds de Volksscholen, de Volksapotheken, de Volksvergiftigers, de Volksspelen, de Volksbibliotheken, de Volksbakkerijen, de Volksconcerten, de Volksrestaurants, de Volkspissijnen, de Volksverhuizingen, de Volksvertegenwoordigers, de- Volks

[p. 624]

misleiders, de Volksvoordrachten, de Volksslagerijen, de Volkscommissarissen, de Volksvoorlichters, de Volkswoningen, de Volksbedriegers, de Volksbanken, de Volksdieven, de Volksgebruiken, de Volksgodsdiensten, de Volksdagbladen, de Volksalmanakken, de Volksschouwburgen, de Volkslegenden, de Volkspartijen, de Volksgemakken, de Volksparken? En er is zowaar nog het Café De Volksvriend.

Men mag gerust beweren dat de Volksgedachte met de dag Volk wint.

‘Ja maar’, zegt de minister van Volksgezondheid, tegen Volksinflatie is het maltusianisme nog niet het aangewezen middel’.

‘En toch’, roept de Volkstribuun op de Volksmeeting uit, ‘wij Volkskinderen zijn geen konijnen!’

Het is waaratje waar, Volkskinderen zijn geen konijnen.

Over de geestigheid van de geest

Er bestaat voor mij geen enkele ontspanningsfactor die mij beter mijn zorgen kan doen vergeten dan een lange rit met mijn wagen tegen 70/80 km. per uur.

Ik vertel het aan mevr. M., die mij lachend antwoordt: ‘Ik vergeet het best mijn zorgen, quand je fais l'amour à du 80 à l'heure!‘(O goede Nederlandse taal, waar is uw galant vocabulaire?) Ik kan niet anders dan meelachen.

Maar mevr. K. die ons gesprek heeft bijgewoond, zegt me, als we alleen zijn: ‘Ik kan het antwoord van mevr. M., absoluut niet geestig vinden. Ik vind er niet de minste pointe in. Het is, van haar kant, doodgewone aanstellerij. Ik ken haar, ook in de intiemste intimiteit’.

Het is waar, l'esprit s'en va, Mādame!

Uit mijn dagboek

5 April. - 9 u.

Vandaag C. ontmoet. Hij klaagde mij zijn nood. Zijn vrouw schijnt hem bedrogen te hebben. Hij had alweer zijn koddig bolhoedje op. Ik zei hem: ‘Er staat toch geschreven dat al wie een bolhoed draagt cocu moet zijn.’ Hij begreep mij niet en keek mij met grote ogen aan, waardoor zijn bolhoedje nog kleiner werd. Er kwam een pastoor voorbij. Het bolhoedje ging de hoogte in. Ik zag uit een rond voorhoofd twee kleine stralenbundels licht schieten. Als de pastoor voorbij was, zat het bolhoedje weer op zijn plaats.

Zo wordt een domper op het licht gezet!

12 u.

De vrouw van C. heeft mij getelefoneerd. Zij klaagde over de jaloersheid van haar man. Ik heb haar haar gedrag verweten. Ze reageerde alleen met: ‘... zijn bolhoedje!’

Mijn besluit van daarstraks: ‘Zo wordt een domper op het licht gezet’, moet ik beslist herzien. ‘Zo schijnt het licht in de duisternis’, zal beter zijn.

Gaston BURSSENS