De Vlaamsche Gids. Jaargang 30

[p. 417]

De doode den

Hij sluit de deur, de grendel dicht,
onveilig is de winternacht,
hierbinnen houdt de hond de wacht,
de luiken toe, en maakt nu licht,

steekt 't vuur aan in de grauwe haard,
zit eenzaad bij de tafelpoot,
eet traag een snede roggebrood
en veegt de kruimels uit zijn baard.

Dan zit hij peinzend bij het vuur
verwarmt zijn mist-doorkilde lijf,
herdenkt zijn vroeg gestorven wijf
zijn schaduw kromt zich op de muur.

Op d'assche een handvol dennenhout:
op vlammen leken rood als bloed,
het knapt en knettert in de gloed,
- Och, allemaal onnoozle kout.

Het gansche jaar heeft hij gestaan
die doode den, bruin-roestig-ros
vlak aan den rand van 't blauwe bosch.
- Daar schoten ze de partisaan.

Zij kwam er iedren dag voorbij:
moest zij niet naar de klaver zien
en later ook de beeten wien;
- Geen reden tot: ‘Vergeef het mij’.

Die vroege morgen vond zij hem
zoo zwak, verhongerd, bijna dood,
zij gaf hem graag haar morgenbrood;
- kroop in zijn schuilplaats in de brem.

Zij was als de barmhartigheid
waschte zijn kleeren in de bron
lei ze te drogen in de zon;
- vergat haar vader en haar tijd.

[p. 418]

 

Weer werd hij sterk, herwon zijn kracht

 

bereidde zich op nieuwe strijd

 

hield zich nog schuil een heele tijd

 

- zij bleef bij hem zoo meenge nacht.

 

 

 

Haar smeken gaf hij geen gehoor

 

hem lokte weer de vrije daad

 

tegen de zwarten en 't verraad

 

- hoe kwamen ze hem toch op 't spoor?

 

 

 

Maar wat in strijd is heldenmoed

 

als 't kwaad de overmacht behoudt?

 

de schoten echoden door 't woud

 

- de doode den was rood van bloed.

 

 

 

Hebt gij haar wit gezicht gezien

 

toen zij hem sleepten door 't gehucht

 

en op haar mond geen woord geen zucht

 

- Waarom mij geen vertrouwen bien?

 

 

 

Hebt gij haar niet gehoond, gevloekt

 

toen g'eindelijk van haar schande wist,

 

zij vlood het huis in nacht en mist

 

- god weet waar zij nu dekking zoekt.

 

 

 

Waar zwerft zij rond door weer en wind

 

waar vond ze werk, waar vond zij brood

 

waar vond ze troost voor zooveel nood

 

- waar schonk ze 't leven aan haar kind?

 

 

 

Hij huivert bij het doovend vuur,

 

zoo star heeft hij er in gestaard,

 

zoo bang heeft hij dat beeld bewaard,

 

schuw schuift zijn schaduw op de muur.

 

 

 

Twee kaarsen vlammen voor het kruis

 

de luiken weg, de grendels los

 

een lichtstraal schemert door het bosch

 

en wijst ze bei den weg naar huis.

Sidy DE KEYSER