De Vlaamsche Gids. Jaargang 30

[p. 249]

[Gedichten]

De oude vrouw

Nu wordt ze met de dagen doover
en zit in 't zonlicht voor de deur.
Ze merkt niet hoe de sering hooger
klimt en kent geen kleur.

Ze kan nog enkel mompelen en bidden
en met de beenderige handen in den schoot
uren in het gele daglicht zitten;
Ze glimlacht reeds begrijpend tot den dood.

Soms zegt ze nog tot u ‘mijn vriend’,
maar in den avond ziet ze u niet staan.
Ze wijst u met den vinger, als een kind,
de zon die traag en rood zal ondergaan.

O nachtlijk duister...

O nachtlijk duister dat de leesten
in de stede naakt omlijnt
en de wilden en bedeesden
bij het morgengloren pijnt,

vlugger dan de zonnewende,
vlugger dan de lentetijd
aan de zachte vrouwenlende
droom verwekt tot eindeloosheid.

O nachtlijk duister dat de wonden
heelt en bet en openrijt,
uit bezit van leest en monden
groeit uw breede eeuwigheid.

Paul VAN KEYMEULEN