De Vlaamsche Gids. Jaargang 30

[p. 89]

Lof van Limburg

voor gouverneur H. Verwilgen

Zoo zag ik in Limburg de seizoenen gaan:
Wie dàt zag weet dit beeld in zich bloeien staan:

In het voorjaar staan de tuinen hel
van bloemen zoo blank en van zonnespel;
en nergens is er een hemel zóó blauw
en rijzen de torens als in deze landouw.

Met Paschen is het land een lachend kind,
licht en blinkend in den voorjaarswind;
En een meiliedje zingt in een lindenlaan
langs alle wegen kapelletjes staan.

De zomer, die brengt de warmste zon
en een bloeiend licht, dat niet schooner kon.
De weidsche hei is een zee van goud
van bremmen en zilveren berkenhout,
en geen rust is zoo rein, geen droom zoo teer
als van leeljen op het diepblauw meer.

Als het najaar komt is het land zóó stil
dat de stervende heide zingen wil;
de purperen brem en het bruine kruid -
Het land geurt dan zwaar van druiven en fruit
en er valt gouden licht in de schaduwlaan,
waar, zwijgend en grootsch, de berken staan.

Des winters rusten de hoeven zwaar;
dan wordt het land zóó wijd, de hemel zóó klaar
dat de schuine zon op het witte land
de stilte met duizend droomen bemant.

Henri SCHOOFS.