De Vlaamsche Gids. Jaargang 28

[p. 126]

[Drie gedichten]

Adamisch

Hij nam mijn ribbe, -
en veel vreemder
dan ik bekennen wou,
dat zij mijn bloed was
en mijn eigen kracht, -
stond zij voor mij,
en weende in haar haar.

Ik was verwonderd, ik -
en meer verwonderd nog
hem zoekend, - zag
hoe hij al weggegaan
nog even door de deurkier keek,
en lachte in zijn baard.

[p. 127]

Ballade

Zij heeft haar harden hoogen hak
dwars door mijn hart getrapt,
het als een oud rood schippersoor
doorboord.
Maar, waar de dood loert,
heb ik aan een koord
dat hart geregen,
rond mijn hals gelegd.

Gelooven is een goed oud woord
(wij moeten bidden om wat meer geloof),
maar ieder hart van brood
is dronken van zichzelf.
en moeilijk om verteren.

O dronken brooden mensch,
ik stel mij voor hoe in het brood
uw hart klopt als een boon.

[p. 128]

Stof

Als ik mag meegaan,
met het water in den grond, -
mijn zinnen koud,
het water in mijn mond verdroogt
en dor is wat ik achterlaat, -
dan wil ik in den tijd verlaat
maar vroeg in eeuwigheid,
wat water zijn
en vloeien naar de zee.

Een liefde als de zee
van alle menschen als de zee,
en o mijn Ierland, als uw wolken
rijzend aan uw witte kust,
zoo wil ik drijven
door de schepping
en haar vreemd gevolg.

En God, hoe zou ik mij verheffen
tot een mosterdzaad,
zoolang ik Zijn geheim niet ken
van enkel stof te zijn.

PETER THIRY.