De Vlaamsche Gids. Jaargang 27

[p. 462]

[Twee gedichten]

Aan de onbekende van de seine

‘Men mag wellicht gelooven dat zij in de Seine sprong om haar maagdelijkheid te behoeden.’

Hield dan uw jeugdig hart zóó aan zijn droomen
Dat het verkoos, boven het ruw gebod
Van een meedoogenloos, ontgoochlend lot
In 't ijzig water-worgen om te komen?

Of werd u nooit een schoone waan ontnomen,
En dreef u slechts het nijpen van den nood
Of een verlatenheid, zoo zwart, zoo gróót
Dat lichter scheen de lok der duistre stroomen?

Geen stervling vroeg, bij 't laatst, wanhopig dolen,
't Geheim, achter uw lippen schuw verscholen;
Thans zwijgt uw wondre glimlach voor altijd...

Nooit zullen tranen nog uw oog bedroeven,
Nimmer de smart uw smetloos voorhoofd groeven
Noch schenden een onwaardge uw maagdlijkheid,

Doch nooit zal nog uw jonge stem weerklinken,
Nimmer uw mond de schaal der vreugde drinken:
Dit schoone leven is voor altijd kwijt

[p. 463]

Wat deert het...

Wat deert het, dat de geest gevangen is
Binnen wat stof, waarmee hij steeds zal strijden,
Dat 't leven kort en raadselachtig is
En 't harte wankelmoedig in 't verblijden?

Dat in een droom wij ons van duisternis
En smart voor eeuwig denken te bevrijden,
Doch soms het noodlot, of een wreed gemis
Aan eigen kracht de vreugde komt ontwijden?...

Geen leed, geen macht, zelfs niet het streng gezag
Van liefdesmart of stervenspijn vermag
Het harte voor dit Wéten te versperren:

Hoog boven kleine vreugden-van-één-dag
Klinkt van een verre bron de zilvren lach
En fonkelt de standvastigheid der sterren.

HERMAN DE CAT.