De Vlaamsche Gids. Jaargang 27

[p. 422]

[Drie gedichten]

De grimassenmaker op het dak

'k Zit op de hooge schouw boven het dak
zotte grimassen naar het volk te maken;
elk heeft in deze wereld zoo z'n vak:
de minste dwaas moet de anderen vermaken.

Ik hekel alle groote dingen wat
en maak dan filozofische gebaren;
als ik meedoogenloos menschen beklad
is aan het schaterlachen geen bedaren.

Ben ik het moe, dan kraai ik als een haan
en doe eensklaps of ik krankzinnig word...
En s avonds voel ik mijn hart sneller slaan
als zich een ster ginds ver verloren stort.

[p. 423]

Sombere doodendans

Wij zullen dra begraven worden ginder
waar onze lijven rotten in een put;
soms een verkleumde en ontkleurde vlinder
op onzen steen voor altoos ingedut.
Daar zullen in het gras de bloemen bloeien
tot onze droeve nagedachtenis
en om de kerkhofmuren kindren stoeien
en kronen vlechten uit gedroogde lisch.

Daar liggen wij verbroederd naast elkander
maar grijnzen naar de wanden onzer kist
alsof we blij zijn om de droefheid van den ander
en wrokkig omdat niemand ons vermist
sedert de tranen die er eenmaal brandden
verzwonden, nog vóór 't einde van den dag
dat men, wanhopig wringend met de handen,
de aarde ploffen hoorde in doffen slag...

De zon zal bliksemen boven de steenen,
de winden kreunen over onzen tuin,
de regen 't stof van onze zerken weenen
en wormen zich dik voeden aan ons puin...
Wij zullen assche worden en vergeelde beenderen
en gansch verteren tot wat slijmrig stof;
en boven onzen kuil delven ze een eendere
en storten anderen hun tranen in den hof.

Wanneer wij aarde worden onder de aarde
en onze kinderen gaan beter doen
wat wij verspilden of benauwd bewaarden
als stukjes nagelaten droom van toen:
komt ons niet storen met uw bede en bloemen
en uwe tranen, want wij weten wel:
straks zult gij, zat gezopen, God verdoemen
die met de menschen speelt dit wreede spel!

[p. 424]

De lorelei

Hij hoorde van de Lorelei toen en vertrok:
arm, maar het jonge hart vol van verlangen;
hij bedelde z'n brood en sloeg met een stok
onder de appels met hun zonvergulde wangen.

Eenmaal gebogen over d'hooge brug,
staarde hij roerloos in het vlakke water;
de verre boomen wuifden hem terug
van het bedwelmend lied: wacht niet tot later...

Een nacht, in deining van getemperd licht,
dook Lorelei op uit het zachte kringen,
vaal-groenen afglans om het aangezicht,
waarlangs druipend de rosse haren hingen.

Zij gleed zich op de gladde rots en zong;
de blanke armen wiegend in halfduister,
strekte haar naakte lijf zich tot den sprong:
en zingend zwom zij doorheen het gefluister.

Eén oogenblik werd alles duizelig stil
en vóór de brug sloeg zij haar armen open:
wat kon een zwerver méér van 't leven hopen?
Voorbij den plons weergalmde nog zijn gil...

LODE QUASTERS.