De Vlaamsche Gids. Jaargang 27

[p. 132]

[Drie gedichten]

Stervende schipper

Van 't oosten de opgang tot 's westen verzinken
loopen de klippen onder de zee.
Geen Zondagspreek kan mij meer redden,
kom, bid voor mij een litanie mee.
Van duizend kind'ren die het land betreden
komen slechts honderd voor de poort.
Dat heeft de Heere zoo geschreven,
ik heb het altijd zoo gehoord:
de uitverkorenen zijn weinig,
voor uw geboort' is al beslist.
O, ik zou heel wat willen geven,
had zich de dominee vergist.

[p. 133]

De verlatene

Buiten de tuinen in den kalen nacht
heeft zij op haar minnaar gewacht.
Op het helgeele zand staat zij ineengedoken
over haar ongesproken klacht.

Zij wacht en trapt het roerloos zand.
Hij kwam toch steeds van dezen kant?
Haar fierheid in haar stugge hart gebroken.
De hemel alreeds hooger spant.

Zij sluit het zijden kleed nauwer toe.
Waarom beminde hij en hoe?
Dees' nacht beslist haar krachten en haar schoonheid.
Van 't branden zijn haar lippen moe.

Is dit het einde van haar schoone macht
en is zij oud, dat zij vergeten wacht?
Jeugd en liefde zijn van zulk een broosheid.
De koele wind haar bange oogen zacht.

De palmen lijnen aan de vlakke lucht.
Zij kust haar eenzaam haar en zucht.
De zwarte panters aan hun riemen scheuren.
Haar zijden kleed de golven tegen vlucht.

Bloemen van verloren landen geuren.

[p. 134]

Schemer

Een groen-blauw licht schuift
tusschen de huizen in de straten binnen
en sluit om ieder blok een vak
van blauw glas. Huizen en hun gezinnen
zijn ingedeeld in reepen, hokken.
De schemer is de kamers in getrokken
en dooft de al te felle glanzen.
Monden noemen de verloren kansen.
Eenzamen tellen gaten in harten en sokken.
De oude rijkaard denkt aan zijn vriendinnen
en of ze buiten 't geld hem nog beminnen
en heeft zijn jichtflanellen aangetrokken.
En jonge meisjes kleden zich te dansen,
zij zien de blauwe avond glanzen
en haasten zich.

R. HOEKSTRA.