De Vlaamsche Gids. Jaargang 27

[p. 126]

Eerste idylle

Mei. De Lente schreeuwde haar blijdschap uit en er hing liefde in de lucht.

Conrad was drie en twintig geworden en liefde had hij nog niet gekend. En toen, op dien mooien lentenamiddag, is het gebeurd.

Hij was gaan wandelen in de warande en heeft haar daar ontmoet. Zooals hij ze steeds had gedroomd, zoo mooi, zoo slank, zoo lenig was ze. In dezelfde dreef als hij kwam ze in zijn richting aangewandeld.

Hun blikken hebben elkaar gekruist, en dan zijn ze blijven staan. Hij heeft haar innig-diep in de oogen gekeken en zij heeft hém innig-diep in de oogen gekeken. En hij heeft gezegd tot haar:

- Gij zijt mooi en ik hou van u.

En zij heeft haar handen uitgestoken, die hij dan gretig heeft vastgegrepen, en heeft gezegd:

- Gij zijt een lieve jongen.

Met een van ontroering trillende stem heeft hij dan gepreveld:

- Mijn naam is Conrad en hoe heet gij?

Haar stem en beefde niet, doch klonk vast en zeker:

- Lola.

Samen zijn ze op een bank gaan zitten en daar heeft Conrad dan eindelijk zijn hart kunnen uitstorten. Hij heeft verteld van zijn leven, van zijn werken, van zijn verzuchtingen en van zijn hoop. Hij heeft haar gezegd dat ze was zooals hij De Vrouw steeds had gedroomd, dat zijn hart overliep van liefde en zijn ziel vol was van teruggedrongen teederheid, dat hij snakte naar een beetje genegenheid, naar een beetje liefde, dat hij zijn naam wilde hooren uitspreken, duizendmaal, door die zoete vrouwenstem, dat zijn geest mirakelen zou verrichten als zij maar zijn bezielster wilde wezen, dat zijn mond wilde voelen brandende kussen en hij in zijn armen dat warm vrouwenlichaam wilde drukken, dat zij beiden

[p. 127]

geschapen waren voor elkaar en zich moesten vereenigen, dat hij haar liefhad sinds altijd en begeerd sinds lange jaren, dat hij haar kende vóór zij elkaar ooit hadden ontmoet en dat het wel goed kon worden tusschen hen.

Dat alles heeft hij haar gezegd, in één adem, met gedempte stem, met kloppend hart, op gejaagden toon, in dichterlijke bewoordingen, met hartstocht en overtuiging.

Zonder hem éénmaal maar te onderbreken heeft zij geluisterd naar hem, hem steeds aanstarend met haar glinsterende oogen, en toen hij, na dien woordenvloed, de stilte weer liet intreden, heeft zij tot alle antwoord hem haar lippen aangeboden. Gulzig heeft hij van haar brandende lippen haar vurige kussen gedronken en in zijn armen haar prachtig lichaam vastgekneld.

En niemand weet sinds hoelang het reeds donker was eer ze besloten van elkaar te scheiden tot den volgenden dag.

Ze zijn, Lola en Conrad, naar de warande teruggekomen, elken dag op hetzelfde uur, en zijn weer gaan zitten op dezelfde bank, waar ze elkaar telkens weer dezelfde beloften hebben afgelegd, van eeuwigdurende gevoelens, van onverkwijnbare liefde en dies meer, hij, steeds pratend met overtuigenden gloed in de stem, zij, steeds zwijgend het hoofd op zijn schouder, wachtend op de kussen die hij haar geven zou.

Conrad leefde in een andere wereld, een wereld van sprookjes, fantasie en geluk, een wereld waar enkel zonneschijn en vreugde heerschten, waar nooit, nooit een donkere wolk zou opduiken.

Heel onder den indruk van dit wonderbare avontuur - zijn eerste! - was zijn geest aan 't werken gegaan. Nu kon hij droomen, fantazeeren, thans had zijn bestaan een doel gekregen en had zijn brein een bezigheid: de liefde! En Conrad ging aan 't dichten. Zijn pen werd vruchtbaar, zoo opeens. In hoogdravende, romantisch gekleurde verzen, stortte Conrad zijn hart uit aan de schoone beminde; al de naïveteit en oprechtheid van zijn jonge ziel legde hij in die dichterlijke muziek - zooals hij zelf zijn schriften noemde. En als dan weer de avond was gekomen, en Lola en hij weer te zamen zaten op de bank, droeg hij haar zijn verzen voor, met ontroering.

Zij zegde hem dat ze in hem geloofde, en dat hij genie had, en dat hij was een groot dichter, en dat zijn verzen met de besten

[p. 128]

mochten worden vergeleken, dat zij hield van zijn kunst, en dat hij was zoo'n lieve, aardige jongen. Dat alles zei ze hem. Conrad geloofde het ook, hij geloofde immers alles wat ze hem zei.

Dat zij zijn bezielster was, dat het was door en voor haar dat hij zulke mooie woorden vinden kon en bouwen zulke verzen, dat zij was alles voor hem en hij haar niet meer zou kunnen missen, dàt antwoordde Conrad zijn beminde.

Zoo ging het sinds weken, elken avond, op dezelfde bank, in dezelfde warande. En Conrad voelde zich met den dag verliefder worden.

Toen, op een zwoelen avond. Lola en Conrad elkaar hartstochtelijk omarmd hielden, laaiden bij Conrad de zinnelijke driften op. Hij leverde een harden strijd om zijn drift te bedwingen en indien hij het Lola niet zei hoezeer hij haar begeerde, zijn oogen nochtans logen niet. Lola las in zijn blik wat hij wilde. En Lola heeft gesproken, de eerste.

Op dat oogenblik meende Conrad werkelijk dat de hemel voor hem werd geopend. Onmetelijk was het geluk dat hem overmeesterde, het scheen hem als ging de vreugde hem langs al de poriën van zijn lichaam uitbarsten. Want, moet ge weten, Lola had hem uitgenoodigd 's anderen daags bij haar thuis te komen.

Hij wist dat ze alleen woonde en dit rendez-vous kon niet anders dan de bekroning zijn van hun geluk. Dien avond keerde Conrad huiswaarts al fluitend lustige deuntjes. Morgen zou de liefde hoogtij vieren, morgen zouden ze elkaar heel en al toebehooren, morgen zou hij dan eindelijk de liefde kennen, het geluk in zijn volle maat.

Dat Conrad dien nacht niet heeft geslapen hoeft niet gezegd. Al de uren van den nacht heeft hij wakker gelegen en hij heeft reeds, in droom, den zoeten avond beleefd waarvan hij morgen, morgen zou genieten. Morgen!

_**_*

Op het vastgestelde uur stond Conrad vóór de deur van het groote gebouw waarin Lola een flat betrok. Vóór hij op den belknop duwde bekeek hij lang, heel lang de vensters van haar woning. Daar, op de tweede verdieping, achter die vensters,

[p. 129]

gloeiend van het felle licht, daarbinnen woonde zijn geliefde. Naar dat paradijs ging hij opklimmen en opeens kreeg hij het besef dat dit eerste bezoek wel zou gevolgd worden door een tweede, een derde, en dat hij iederen dag daar zijn avond zou komen doorbrengen met de fee der feeën. Gedurende enkele sekonden dacht hij ook aan het eenzaam leven dat Lola daar leiden moest, zoo moederziel alleen, alleen met haar gedachten, met haar droomen, met haar driften en verlangens, alleen, zonder een sterken arm om op te leunen, zonder een trouw hart waarin zich uit te storten, zonder een liefhebbende ziel waaraan zich toe te vertrouwen. Alleen, met enkel een oude dienstbode als gezelschap. Wat ze deed, waarvan ze leefde wist Conrad niet. Wat kon het hem ook schelen! Hij had haar lief en zij had hem lief en dat alleen telde toch immers maar. Hij wist dat vandaag zijn leven een andere wending nam, dat hij en zij een mooien roman gingen ‘leven’.

Dat alles kwam hem heel klaar vóór den geest terwijl hij de groote hal binnenstapte. Geweldig begon weer zijn hart te bonzen toen hij door de lift werd opgezogen naar de tweede verdieping.

Even toch moest hij ademhalen alvorens te bellen, even nog wat orde stellen in zijn toilet, even nog eens den prachtigen bloemenruiker bekijken dien hij voor haar, bloem onder de bloemen, had meegebracht, even nog eens nadenken wat hij haar zeggen zou. Want Conrad was het gewichtige van dit oogenblik bewust, en soms scheen hem zijn geluk zoo onmetelijk dat hij er zou onder bezwijken. Diep ontroerd, met bevende hand, duwde hij op het belknopje. Geen sekonde later vloog de deur open en eer hij goed beseffen kon wat er omging lag Lola aan zijn hals en kuste hem vurig op den mond.

Een hard gelach weerklonk toen plots, een bende jongens en meisjes kwamen uit het vertrek geloopen en zonder dat Conrad maar één beweging maken kon of één protestwoord uiten, werd hij meegesleurd naar het salon.

Toen hij tot het bewustzijn terugkwam, zat hij op een groote sofa te midden van een half dozijn jonge meisjes, allen in prachtig avondtoilet, schouders en armen naakt, geschminkt en geblanket, die zich vermaakten met hem de prachtige bloemen uit zijn tuil - dien hij steeds in de hand hield - te rukken en hem die in het haar te steken, dit alles onder luid gejuich en gelach. Jonge mannen

[p. 130]

stonden aan den toog van den salonbar en dronken whisky, cocktails en allerhande vreemde dranken. In een zetel, verdoken in een hoekje, zat een koppel te liefkoozen.

Daar werd gezongen, geschreeuwd, gelachen, 't was er een lawaai van alle duivels en een fono, die Amerikaansche jazzmuziek afdraaide, was het orkest van het feest.

Lola, de reine, de zuivere - Conrad kon zijn eigen oogen maar niet gelooven - Lola scheen op haar gemak in dat midden te evolueeren; ze informeerde links of er wel te drinken was, rechts of ze niet lust hadden tot dansen, hier ging ze een sigaar of sigaret aanbieden, daar een woordje praten met de heeren aan het buffet. Lola heerschte hier als meesteres, al die menschen, die Conrad deden walgen, waren haar genoodigden, en dit feestje, die soirée, dat was haar werk, hààr werk.

Dàt kon er bij Conrad niet binnen. Lola, op wie hij zijn grootste hoop had gezet, waarvan hij zich een beeld had gemaakt zoo groot dat de grootste verliefden der geschiedenis voor haar moesten zwichten, Lola, die zijn Julia zou wezen en hij haar Romeo, Lola, die zijn ideaal was geworden, die was De Vrouw, Lola, die zijn bezielster zijn zou, Lola was enkel zoo iets! Terwijl hij dat alles overwoog, terwijl zijn brein krachtinspanningen deed om dit alles te begrijpen, gingen de vrouwtjes, onder vroolijk geschater, voort met hem te plagen. Een kweelend stemmetje riep:

- Nu, zeg Lola, komt gij nu eens uw vriend voorstellen?

Muziek en gelach hielden op als bij tooverslag; de heeren verlieten hun cocktails, de verliefden vergaten elkaar te kussen, de meisjes stelden een beetje orde in hun toilet, en allen zijn ze rond Lola en Conrad komen staan.

De stem van Lola - die innig warme sympathieke stem - brak toen de stilte, en terwijl die menschenkring Conrad stond te bekijken als een fenomeen, sprak die stem:

- Hier, vrienden, stel ik u voor mijn vriend Conrad, een alleraardigsten jongen, een hartstochtelijk verliefde en een prettigen dichter. En dit, Conrad, zijn mijn vrienden: juffrouwen Louise, Jane, Luce, Phil, Ray, Carole en Myrna, de heeren John, Raymond...

Maar plotseling was Conrad ontwaakt. Hij is opgerezen in zijn hooge gestalte, heeft met een beweging van de hand Lola het

[p. 131]

zwijgen opgelegd en met heesche, gedempte stem, waar woede en afschuw door klonken, en tevens droefheid, heeft hij gesproken:

- Gij beesten allemaal, ik walg van u.

Een schaterlach heeft deze woorden onthaald en ook Lola lachte mede.

Met een smak heeft Conrad de deur achter zich toegeworpen en is gevlucht uit dat huis, waar hij geluk had meenen te vinden en op een hoop vuilnis was gestuit.

Conrad is naar de warande geloopen en is gaan zitten op diezelfde bank in diezelfde dreef. Daar heeft hij toen geweend, lang en stil, want hij voelde zoo diep dat iets moois, iets zeer groots in hem was gebroken.

GERMAIN RUBENS.