De Vlaamsche Gids. Jaargang 26

[p. 514]

[Twee gedichten]

Tocht

Ik rijd met de fiets
alleen door het land.
Het is Zondag en morgen.
De Junizon brandt.

De velden zijn heerlijk.
Het koren wild groeit.
De leeuwerik joedelt.
De boterbloem bloeit.

Ik kom in een dorpje,
ik rijd er weer uit,
de menschen gaan vredig
naar de hoogmis, die luidt.

Ik zwerf door de dreven,
waar de vinken in slaan
en de zonneschijnstralen
door een kerkraam gaan.

En 'k zet mij te droomen
ij een wei en een sloot:
een mier loopt onachtzaam
op een kikker zijn poot.

In den vree van het landschap
vergeet ik mijn huis
en al de mizeries
van het wereldsch gedruisch.

[p. 515]

Zomerland

Een wijd verlichte horizon
hangt trillend over veld en wegen,
geen schaduw houdt de witte zon
in haren breeden opgang tegen.

Uit blauwe verten zoent de wind
de zwellende aren van het koren.
De leeuwerk zingt en herbegint.
De kruiden sieren gracht en voren.

De hoeven schuilen stil en vroom
bij notelaar en populieren.
De krieken blinken in den boom
en zwaalwen door de stallen zwieren.

In 't water van de zilverbeek
verschieten speelsch de kleine visschen,
tot er de jongens van de streek
hun heete lijfjes gaan verfrisschen.

De koeien met hun kalveren bij,
de merrie met haar linksche veulen,
verzinken in de hooge wei,
lijk zware schuiten in de geulen.

En klimmend over de aarde laat
de zon haar lichtbazuinen galmen
en stuwt naar groei en bloei en zaad
de planten, twijgen en de halmen

[p. 516]

 

en perst uit bloed van mensch en dier

 

uit bloemen, vlinders, weiden, dreven,

 

uit vijvers, beken en rivier

 

het juichend hooglied van het leven.

A.W. GRAULS.