De Vlaamsche Gids. Jaargang 26

[p. 510]

[Twee gedichten]

Afscheid aan mijn Land

Nu gaat het ál verdwijnen in een vormeloozen mist:
die weiden en dit woud, met wilde slingerwegen,
waar ik de tooverfluit van elke lente wist
naast 't weenen op het loof van milde Oktoberregen.

De lijnen sterven uit: nu gaat het ál verdwijnen...
De weeke en warme stilte van mijn land
dat altijd treuren wil en nimmer weg zal kwijnen,
is als de zachte wijding van een vaderhand.

Mijn land ligt in de malve wijdte van de kim verloren:
Het water drijft mij met haar zoet geweld,
en schrijft de scheiding in haar sneeuwge voren.
Een grijze weemoed heeft mijn trots geveld.

En zóó zal ieder beeld nu tanen en vervloeien,
terwijl ik onder vreemde zonnen zwerven moet
in lichteloos vergaan en steeds hernieuwend bloeien;
en diep in mij één land: mijn wentelend gemoed.

[p. 511]

Herdenken

...uit welken grond bloeit dit verlaat herdenken?
Jan Vercammen.

De sterren wijken en mijn handen blijven leeg.
Slechts in de diepe lijnen mijner palmen
- twee rozeblaân waar d'avond nederzeeg -
blijft moe de schaduw van den nacht nog talmen.

De morgen stort de duisternis vol licht,
en vale schemer waart nog in die groeven:
zóó kan het schreien van een aangezicht
dat láng bedolven is, mijn hart bedroeven.

Andre Poppe.