De Vlaamsche Gids. Jaargang 26

[p. 274]

Menuet

Als de lieve, kleine freule,
In haar golvend zijden kleed,
Van de trappen van 't bordes
Naar het hofpark treedt,
Kijkt, verstoord, de douairière,
Die zoo pas aan 't fluistren was,
Door 't in gouden rand gevatte

Glimmend oogenglas.

Zij had pas haar elpen waaier
Tot een veilig scherm gesteld,
Tot een scherm, waarachter zij
Liefst veel kwaads vertelt;
En daar komt die kleine freule,
Zoo te zeggen nog een kind,
Die haar onderbreekt en daadlijk

Aller aandacht wint.

Fluit, viola, clavecimbel,
Vangen aan hun eerste maat
En de kleine freule zet
Zich ten dans paraat,
Wijl zij, stralend als een lelie
Die op haren stengel wiegt,
Sierlijk buigt en, rank en lenig,

Aan het dansen tiegt.

Breedgekraagde jonkers staren
Het bekoorlijk schouwspel aan;
Zelfs de witbepruikte knecht
Blijft bewondrend staan;

[p. 275]

 

Maar, vermoeid, zet zich de kleine.

 

Lieve freule, blozend neer

 

En de trotsche douairière

 

Zoekt haar vrienden weer.

 

 

 

Doch de dans der kleine freule

 

Heeft elks hart bekoord

 

En de douairière raakt

 

Des te meer verstoord,

 

Want, wanneer zij met haar waaier,

 

In haar kring terug verschijnt,

 

Is het net, alsof, bij toover,

 

Elk op beurt verdwijnt.

 

 

 

Grimmig tuurt de douairière

 

Naar het glinstrend waterspel

 

Van de sierlijke fontein,

 

Die haar stralen hel

 

In het rozig-marmren bekken

 

Speelsch en dartel rollen laat

 

En op 't kleine Cupidootje,

 

Dat in 't zonlicht staat.

 

 

 

Maar niet naar de douairière

 

Houdt de schalk zijn boog gericht:

 

Naar de freule lief en jent

 

Stuurt hij zijne schicht;

 

En de trotsche douairière,

 

In haar kleed met kanten sleep,

 

Gaat en pruilt om vele dingen

 

Die zij nooit begreep...

HUBERT MELIS.