De Vlaamsche Gids. Jaargang 25

[p. 453]

[Twee gedichten]

In Memoriam

voor Koos Schuur.

Die niet van deze wereld is
moet zwerven zonder oponthoud;
die daarbij op zichzelf vertrouwt
wijst men naar de verdommenis.

Maar nergens bij een eigen haard
wacht hem zijn pijp, of staat een paar
warme pantoffels voor hem klaar,
of is er thee voor hem bewaard.

Slechts grauwe luchten en een wind
die om de koude hoeken huilt,
een regen die lamlendig druilt
en onrust die geen vrede vindt.

Die niet van deze wereld is
en jaagt naar het verboden rijk
erkent ten laatst' dat as en slijk
het enig loon naar werken is.

Maar zelfs hij die verworpen is,
verguisd, geminacht en bespot
geniet nog voordat hij verrot
een eerzame begrafenis.

Als in elk oog de graftraan prijkt,
(zijn driften zijn nu toch geblust!)
heeft hij met God de laatste kust,
waarvoor hij vocht, bereikt,

[p. 454]

Vers

Zing nu je laatste lied voor mij,
erken de schrik die mij bevangt:
de nacht die op de heuvels hangt
glijdt in een smalle schuit voorbij.

De bleke hoonlach van de maan
die vol en onbarmhartig staat
zal eerder dan de morgen slaat
mij dwingen van je heen te gaan.

Bedenk: het water glinstert breed,
de ochtendnevels dreigen koud,
maar heb geen angst voor mijn behoud,
neem zingend afscheid, en vergeet.

- Bedenk dat achter deze nacht
het leven op ons beiden wacht!

A. MARJA.