De Vlaamsche Gids. Jaargang 24

[p. 413]

Berusting

Aan Isolde

Nu zingt de wind door 't open raam
van diepen, diepen vrede.
Ik heb geen wezen meer, geen naam
en leef als in gebede'.

De boomen strekken naar den nacht
hun moe-geruischte kruinen;
geen adem ging er ooit zoo zacht
door d'ingeslapen tuinen.

Geen deemst'ring was er ooit zoo stil,
zoo mollig-week en teeder;
er is geen leven meer, geen wil;
geen licht strijkt peinzend neder.

Vervloeid is 't al wat me omgaf,
naar verre, verre oorden,
en al wat is valt van me af;
geen stemmen en geen woorden.

Nu droppelt van m'n moede hand
het schemeringgefluister,
en eenzaamheid weeft nu den band
van mij naar 't avondduister.

Nu glijdt m'n ziel voor d'eerste maal
den dood der dagen tegen,
waar geen verlangen is, geen kwaal,
op nooit gekende wegen.

[p. 414]

 

Nu voel ik 't leven in den dood,

 

en diep den dood in 't leven,

 

en uit den grootsten dagennood

 

is niets dan rust gebleven.

IRMA VAN DE PORT.