De Vlaamsche Gids. Jaargang 24

[p. 176]

[Twee gedichten]

Ode van den Zwerver aan den Dood

De hei is bruin, de lucht is rood.
De weg is hard, en zwaar de nood,
en groen de reuzewolk die vaart
op donker dennenbosch, nog ver
de weg die leidt naar d'avondster
en 't bed van spichtig naaldgeblaart’.
Want enkel vindt een zwerver rust,
wanneer de nacht hem in haar schoot
aan d'oogen kust.
En naast hem waakt de bleeke dood,
die, sinds de wieg, steeds met hem gaat;
die nimmermeer de prooi verlaat,
al draagt die scepter of tiaar;
al straalt de lente uit oog en lach
van schoonste vrouw die men ooit zag.
Memento mori, mensch! Eens op de laatste baar!
Gij, god door macht, daar kijkt de knokelman u aan
en eischt dat zijn vazal ook onder 't juk zal staan,
al praalt die in een huis van goud,
dat hij uit diefstal, bloed en traan heeft opgebouwd.
U, knokkel-Cesar, vreest niet wien men werpt wat brood!
Gij brengt hem peis en rust. Ik groet u. Gij zijt groot
die in uw star geheim ook onvermurwbaar zijt!
Een zegenaar die velt,
naast rijken fielt, den zoogezegden held,
de kwezel en het Venuswijf,
een bedelman en 't gulzig-vadsig lijf,
hoovaardigheid Kalkoen en vlammenrooden Haat,
de Traagheid en den gierigen onverlaat;
den huichelaar die, vroom in schijn,
zich morst in modder lijk 't penswaggelende zwijn...

[p. 177]

 

Tok-tok! Daar roept de vorst zijn slaven ter ontvangst,

 

en drijft het beestenrot, dat huiverhuilt van angst,

 

en trippeltrapt om hen den one-step van den dood...

 

Ik groet u, purperen Majesteit,

 

die leidt

 

mij naar uw heerlijkheid,

 

waar moeder Aarde voor de goede rust

 

mij in haar armen kust...

 

 

 

Op bruine hei de lucht is rood,

 

en purper laait de vlam in 't hart

 

der schoone vrouw in liefdenood.

 

De wolk is groen, het bosch is zwart,

 

terwijl een paarse maan

 

een wijnmoersluier om dit schimmenland laat gaan...

 

 

 

In d'hut een moeder streelt in stil geluk haar kind.

 

In 't berkenloover neurt sirenenzang de wind.

 

En op het donzig bed van spichtig naaldgeblaart'

 

de doler slaapt en droomt van liefd' in rozengaard.

1929.

[p. 178]

Lazarus

Het weze licht! - Daar laaide 't morgenrood,
En in het graf een huivering van stralen.
Een man verrees en liet de handen dwalen
op 't bleek gelaat waarvan de schaduw vlood.

Star staarde hij, het oog van vragen groot
Wie uit zijn rust een doler durfde halen
Voor 't vreemde land, waar enkel weeën dalen
In hem die peinst op levensdoel en dood.

Hij wendde 't hoofd terug naar d'harde sponde.
De rots hem stak haar gapend' holte toe.
En zuchtend hij: ‘Ik ben toch 't leven moê...’

Toen kuste een vrouw hem aan den veegen monde
En om zijn hoofd liet blik en glimlach zweven...
Het weze, Heer. 'k Aanvaard het nieuwe leven.

PIET VAN ASSCHE.