De Vlaamsche Gids. Jaargang 24

[p. 30]

[Drie gedichten]

J.H. Leopold.

Het is een fluister-spreken van heimwee wonderbaar,

Doods-droef, een zingend zwijgen

Vol purper-schaduwen en glinsteringen,

Het is een zacht, teer beven of dit waar'

Het allerliefste en schoonste dat kwam zijgen

Over een mijmrend hoofd vol diepe kringen,

Een ademloos, ziel-zuiverend, staag schreien,

Een innig-stil, angstig-eenzaam verbeien

Van dingen vreemd en heilig, die geen woorden,

Hoe bloem- en vlinderlicht, ooit vangen konden,

Maar vervloten tot windgezucht... Die 't hoorden

Een nieuw, smart-vol geluk voor altijd vonden.

Lente

Het sneeuwt op mijn hoofd, het sneeuwt op mijn handen,
De bloesem-blankheid der lente-landen
Daalt op mij neer, droom van minnen en jeugd,
Vult mijn hart met een schrijnende, vluchtige vreugd.
Die witte weelde blijft niet om me hangen:
Mijn hart is oud en stil en zonder één verlangen.

[p. 31]

Verloren Luister

't Was late zomer, 'k Ging door woud en dalen
Ver van de nuchtre menschenwereld dwalen.
In kloven, vijvers, op verloren paden
Zocht ik als vroeger nymfen en dryaden;
Ik vond er geen rei-dansend op het mos.
Verlaten, troostloos lag het sprookjes-bosch,
Geen vogel floot. De zon verschroeide 't loover.
Eens zag ik hen. Waar ging mijn jeugdge toover?
Dof in het woud-diep klonk een bijl op 't hout.
De wind strooide om mij blaren ros en goud.
Ik boog het hoofd. Toen, los van droom en wenschen,
Zocht ik opnieuw de woningen der menschen.

FRANS DE WILDE.