De Vlaamsche Gids. Jaargang 23

[p. 413]

Stemmingen aan Zee

I

Wat zou wel witter
dan het geschitter
van meeuwen zijn
en zonneschijn?

Wat vreemder dan
het ruischen van
het loome, zware
omslaan der bare?

Wat lokt er wijder
het hunkerend hart
naar droomland mee
dan de grenslooze zee?

Wat laat verlatener
de ziel weer los
dan de zee en haar lied,
dat zingende niet?

7/2/'30.

[p. 414]

II

Ik ben gegaan zoo ver en zoo lang
tot ik niets meer hoorde dan zeegezang;
tot ik niets meer zag dan de zee en de lucht
en de schittering der blanke meeuwenvlucht.
Alleen in dit landschap zoo streng van lijn,
in de guur-klare ruimte vol zonneschijn,
vergat ik de wereld, die dwaas is en ziek
en 'k werd als een ruischhoorn vol muziek.

25/3/33.

[p. 415]

III

'k Lig in de duinkom
als in een schelp,
een boot in de kil,
wachtend op het getij.
Ik hoor het verre rollen
van de baren
en 't zachte loeien van den wind,
dit vloeien van de lucht,
en aarzelend nog,
alsof 't een vlinder was,
dien ik ontluisteren kon,
betasten mijn gedachten
den witten vrêe,
die in mij ligt gespreid,
alsof mijn wezen als de zee
nu eindlijk vond
haar eigen rhythme en wet.

7/1/34.

[p. 416]

IV

Leeuwrikslied en zeegeruisch;
in het helm zingt windgesuis;
blanke wolken boven het duin
wandelen in den hemeltuin.

Alles is zoo stil en blij.
Nieuwe klaarheid daagt in mij:
wordt de wereld nog zoo oud,
jong blijft al wat blind vertrouwt.

Onuitputlijk is het leven,
't werd mij als een schat gegeven,
om te groeien, op te bloeien,
bij de groote levensbron,
buiten, in de volle zon!

21/6/33.

[p. 417]

V

Ik zoek niet meer om te begrijpen,
bevrijd van menschelijken waan,
nu zal mijn zuiverst voelen rijpen,
misschien zal ik aldus verstaan,
waarom ons hart eerst moet verscheurd zijn
waarom de bloesems plat getrêen,
waarom illuzie moet verbeurd zijn
en veler nachten angst doorstrêen,
aleer wij zonder huivren dalen
ten bodem onzer eenzaamheid
om onverhoopt er te zien stralen,
uw klaarte, o bezonkenheid...

8/1/34.

[p. 418]

VI
Strand

Zooals de zee in eigen schoot terug-ebt

zoo keerde ook, na langen dool,

mijn ziel weer tot zichzelve in.

Op 't strand der jaren ligt verspreid

het wrakhout van illuzie-booten;

in meenge kil, diep uitgehold,

bleef, na de branding van den storm,

wat ziltig-troebel water staan,

maar de oeverstroompjes voeren

het zuivere mee, naar zee.

8/1/34.

S. VERZELE-MADELEYN.