De Vlaamsche Gids. Jaargang 23

[p. 166]

[Twee gedichten]

Avond

In 't westen zinkt, door zon verschroeid,
De zomerdag in bloedig rood
En stil, in 't stervend westen groeit
De nacht, slaapbroeder van den dood.

Hij heeft met donkre wolk verjaagd
't Van heimweezware laatste licht,
De schaduw in het bosch vervaagd,
De laatste dagkier toegedicht.

Zijn sluiers sleepen over 't land,
Zwaarmoedig zwart, een treurgen tocht
Van doodmoe dingen die, vermand,
Voor 't laatst nog fluistren: 't is volbrocht!

De bruingeel zonbloem buigt ten grond,
De bloemen sluiten d'oogen toe.
In 't dennenloover, vormverrond,
Rust 't vleugelvolkje, mat en moe.

Nu heeft de nacht de rust gebracht,
Met staêge stilte onverstoord,
Geleidelijk de wolkenvacht
Met stalen stergestraal doorboord.

Ik heb zoo naar den nacht getracht,
Om 't flikkren van een enkle ster,
Waaruit 't geluk mij tegenlacht.
't Schijnt zoo nabij, maar 't is zoo ver.

[p. 167]

Laat mij gaan

Laat mij gaan, laat mij gaan,
'k Wil den loop der zonne stremmen
En den gang der dagen remmen,
Laat mij gaan, laat mij gaan!

Laat mij gaan, laat mij gaan,
'k Heb ten laatste weergevonden
Heul en balsem voor mijn wonden,
Laat mij gaan, laat mij gaan!

Laat mij gaan, laat mij gaan,
'k Zal aan niemand troost meer vragen,
En mijn nood aan niemand klagen,
Laat mij gaan, laat mij gaan.

Laat mij gaan, laat mij gaan,
'k Wil nog van de zon genieten,
Dat mijn oogen sprankels schieten,
Laat mij gaan, laat mij gaan.

Laat mij gaan, laat mij gaan,
'k Ben nu van mijn smart genezen,
Zonverluchtigd is mijn wezen,
Laat mij gaan, laat mij gaan.

Laat mij, eer het is gedaan,
Gouden zonne, reuzenluchter,
Zegenzaaier, aardbevruchter,
Laat mij in uw stralen staan.

KAREL CASTEELS.