De Vlaamsche Gids. Jaargang 23

[p. 31]

De Kraanvogel

't Sloeg zes uur op den toren van Rupelmonde, toen we van wal staken. Een oude schipper gaf ons nog een duwtje en weldra roeiden we midden op de Schelde. De zon bakte boven ons hoofd, zelfs de stroom schonk geen frischte en mij bekroop de lust in 't geelgroene water te duiken.

Hier en daar een witgezeild jachtje, ginder verre een sleepboot niet drie aaneengenieerde aken en voort een schipper, die lustig wrikkelde.

Verder ging de vaart, zwijgend en traag. We luisterden naar de rhythmische slagen onzer riemen en bogen het hoofd water-waarts om een lauwen druppel op te vangen.

Plots blies de wind. Wat een dondertorens boven ons! Vanwaar kwamen die zoo ineens donkerkoppig aangedreven, zoo snel, bedreigend en onheilspellend?

- 't Kan een bui worden, zei Roger.

Een verward gerommel beantwoordde dit zeggen en we zagen de boomkruinen van den linkeroever heen- en weerzwiepen.

We roeiden harder.

Een tiental vette regendruppels, en dan plots de volle lading. Het goot, het stormde, het zondvloedde en dan kregen we nog 't zog van de sleepboot met haar drie aken er bij. Bijna genoeg om met de visschen te gaan stoeien.

Plots een vuurstraal, een verblindende schittering, gevolgd door een geknetter en gekraak, dat loeiend en gierend over 't water voortgolfde om brommend uit te galmen.

- Sint Pieter en zijn kegels, troostte Roger.

Maar zijn humor hielp niet, we waren als verloren.

Bliksem en donder volgden elkander op. Vuurwerk en raketgesis brutaalden om het meest; brandende pijlen en machtige

[p. 32]

penseeltrekken teekenden geheimzinnige mozaïeken om ons bootje. Er was geen uitkomst....

- Naar wal! verbeet ik.

We streden moedig tegen 't blond geworden water; de knoken kraakten; onze armen en beenen schoorden zich verpletterend tegen de kielribben.

Ginder aan den oever lag een zwarte, stompe bootwoning, half weggedoezeld door de regengordijn. Dat was het beloofde land, dat overvloeide van water en vuur.

Het onweer woeide voort in al zijn akeligheid. Vuurraketten knetterden verblindend; gedonder van onzichtbare vuurmonden dreunde; het water kookte en woelde vol bruin schuim; boven ons werden vale, ziekelijke wolken dooreengeknecd en dat alles was mild oversopt met kletsenden en striemenden regen.

We stieten aan wal. De ketting in een wrong rond een paal en we vielen de bootwoning binnen. De deur was maar pas toe, of een gloeiend witte bliksemschicht wierp een brandglans over de lage kamer en een donderknal deed het versleten vaartuig zinderen.

Een schipper van rond de zestig staarde ons wezenloos aan, doch herstelde zich. Wellicht had hij gedacht, dat de bliksem de deur had opengeworpen.

- Welkom, sprak hij.

Op de tafel stond een flesch wijwater; verdorde palm lag er nevens.

- Geweldig, heeren! Juist in de bui?

We hoorden den regen tegen de versleten wanden lokken; de boot wiegde vervaarlijk.

- 't Kan geen kwaad, verzekerde de oude hardop, ze ligt goed vast met vier stalen kabels.

Een onverwacht gekreun deed ons opkijken.

- Mijn vrouw, hernam de man. Doch ze weet niks van 't onweer. Ze is blind en sinds verleden jaar half doof.

We bekeken haar met medelijden. Ze was leelijk en oud, een levende mummie.

- 't Is nu veertig jaren geleden, vertelde de schipper, toen

[p. 33]

mijn Katrien haar oogen verloor bij ook zoo'n tempeest, 't Was verschrikkelijk. Hetzelfde weer als vandaag.

Hij spuwde een bruin straaltje op den grond.

- 't Was op de kermis van Rupelmonde, dat ik haar leerde kennen. Ik merkte haar aanstonds op in de danszaal. Ze was de natste, de blondste, met schoone ronde armen en breede heupen. Een roos had er niet aan. Die of geen enkel, dacht ik. Dat moet mijn schipperin worden. Gansch den dag dansten we samen en wanneer ik haar 's avonds naar huis bracht, werd ik door drie kerels aangevallen. Katrien had me half verwittigd en 'k was op mijn hoede. Toen ik een mes zag glinsteren, heb ik er op getrommeld, dat ze wegstoven gelijk kaf, maar 'k kreeg een diepe snee in de hand.

Van dien Zondag heb ik regelmatig Katrien bezocht. Legden we in 't Antwerpsche aan, dan voer ik er 's avonds heen en in den Zomer deden we lange wandelingen langs den dijk.

Twee jaar later zijn we getrouwd. We huurden een groot binnenschip, ‘De Kraanvogel’ en nu begon het schoone leven. We voeren heel het land door, ver boven Antwerpen waar de Schelde zoo breed is, of wel langs Dendermonde, Gent, Kortrijk, soms 't Walenland in, soms naar Duffel of Lier.

't Waren koningsdagen in den zomer, als de dijken zoo groen stonden en de lucht frisch en zuiver was. Ook in den Winter, als de sneeuw alles toedekte, of de regen wel eens te geweldig neersloeg, voelden we ons gelukkig aan boord van ‘De Kraanvogel’.

Zoo verliep een jaar, een droom.

Katrien deed me in Dendermonde een wiegsken koopen en we leefden vol blijde verwachting.

Op een zondagmorgen waren we naar Rupelmonde gevaren, om een meter voor ons kindje te bespreken. 't Was een stikheete dag. Ik wrikkelde lustig nochtans en plaagde Katrien, omdat ik gaarne een roskopje zou gewild hebben.

In 't weerkomen was 't precies 'tzelfde weer als vandaag en ineens slingerde er een vlam om ons. Katrien slaakte een kreet.

De boot sloeg om. Ik greep mijn vrouw en begon te zwemmen. Voor mijn neus dreef de omgekantelde roeiboot. Ik sloeg wanhopig met den vrijgebleven arm en kon me vastgrijpen. Zoo moest ik

[p. 34]

meedrijven. Was Katrien dood? Ze bewoog zich niet meer. Een voorbijvarend schip bemerkte ons en pikte ons op. 't Was hoog tijd, of we gingen naar den kelder.

Katrien was blind, heeren, blind. Ze had misschien de schoonste oogen van heel de wereld, maar ze waren nu uitgedoofd als opgebrande kaarsen. 'k Was als gebroken en 't was uit met samen varen. Wat kunt ge met een blinde schipperin toch doen? ‘De Kraanvogel’ ging in andere handen en mijn vrouw trok terug bij haar ouders te Rupelmonde, terwijl ik weer ging varen.

Toen ik den eersten keer weerkwam, hadden we een flinken jongen. Ze heeft hem nooit mogen zien, zoo min als onze andere kinderen.

Na den dood van Katrien haar moeder werd alles verkocht en wij zijn naar den overkant gaan wonen, waar ik dan werk vond op een draadtrekkerij. Ik wroette er tot verleden jaar en toen mijn vrouw hardhoorig begon te worden, kon ik het in het dorp niet meer uithouden en heb ik deze afgetakelde boot gekocht. Ik doopte ze ‘De Kraanvogel’ en ze is ons woonhuis geworden....

Hier zweeg de schipper. We durfden die stilte niet breken, doch bemerkten tot onze groote verwondering, dat het weder opgeklaard was.

De deur werd geopend en met het gouden zonnelicht kwam een meisje van ongeveer zestien binnengetrippeld. Ze had diepe blauwe kijkers en haar voorhoofdje verdween in een nevelwolkje van blonde krullen.

- Peter, zei ze.

- Ons Mietje, meneeren.

Toen gleed Mietje naar de oude vrouw en streelde haar handen. Er straalde een glimlach over dat perkamenten gezicht en de tandenlooze mond mompelde iets.

- Zoo was ze, zei de schipper. Zoo was ons Katrien ook toen ik haar leerde kennen. Ze was de schoonste bloem van den waterkant.... Mietje, geef die heeren een borrel.

We dankten, doch moesten aannemen en terwijl 't meisje inschonk, zei de schipper nog:

[p. 35]

- Dat is onze lieveling. De oudste van onzen Jan, die meestergast is op de draadtrekkerij.

Een kwartiertje daarna voeren we af. De hemel koepelde blauw over ons hoofd en over den linkeroever lag een tinteling van groen en leven.

Ik keek nog eens om naar de wrakke ‘Kraanvogel’.

MARCEL DE KONINCK.