De Vlaamsche Gids. Jaargang 22

[p. 55]

Het Dutske

- Da zijn nou toch toeren met mijn zwarte, ge weet wel, mijn henne mee heuren kroezelhoed, zei de tamelijk gezette bazinne Poteten op een goeden morgen tot Fietse, heur naaste gebuurvrouw, die een paar honderd meter verder woonde.

- Wa heê ze nou weer uitgevonden? vroeg Fietse deelnemend.

Dat was een oud boerenwijfie met wel duizend rimpelkens en streepkens en groefkens in het mager gezicht, en die, bijgestaan door Peet, den schoonzoon-weduwnaar, een doeninksken⁽¹⁾ uitbaatte.

Die vrouwen gingen met elkaar zeer vertrouwelijk om, en elken dag, dien Onze Lieve Heer verleende, kwam bazinne Poteten ‘'n dag’ zeggen aan Fietse, of wandelde Fietse over 't zanderig wegelken naar 't hoveken van bazinne Poteten.

En ze vonden dat zeer gemoedelijk; 't was gelijk een onmisbaar deel van heur bestaan. En ze deden het zoo regelmatig, precies een horlogewerksken, zelfs al waaide er een onverkwikkelijk windeken.

- Ze is zij weg, mijn zwarte, en ze blijft zij weg. Precies tueëverije, mijn kind!

- Op heure lariet⁽²⁾, lachte Fietse.

- 'k Zoê mijnen kop in tweeë peize, om te wete, waar da ze blijft.

- 'k Zegge, op heure lariet! Newaar, Pierke?

Pierke was een katerken. onafscheidbare medeslenteraar, vertrouweling van Fietse, waarmee ze immer gemoedelijke praatjes hield en aan wien ze al heur geheimpjes vertelde.

- 't Zoe wel keuë⁽³⁾ zijn...

- Onder azu 'ne kroezelhoed nestelen somtemets oardige gedachten.

- De kiekens en hên gieën gepeize, beweerde Peet.

(1) Kleine hoeve.

(2) Op haren zwier.

(3) Kunnen (keunen).

[p. 56]

En hij wrong met de tanden een bolleken van zijn vlecht kleverig-glimmende kauwtabak, die hij uit zijn vestzakje bovenpeuterde.

- Huldere kop es te kleine. Doar es te letter plekke⁽⁴⁾ in.

- Oas wannieër da ze gruëten honger krijgt, komt ze van zelf weerom. Zu zekers of da ieën en ieëne tweeë es, meende Fietse.

- Honger! lachte Peet. Ei, ge hêt het gij, nondedsieremij, goed op. Ze en hên zij nuët van ze leve gieënen honger, de kiekens. Ze pikken en ze scharten in tije.

- 't Zoê mij toch iets doen van zu'n goeie leghenne!

- Werekome doet ze alleszins, troostte Fietse.

- En de kiekedieve! Tellen de dieë niet mieër mee?

- Peet heê weerom 't slechtste vast.

- 'n Kwoaië profeet!

- Ei, 't zoê, nondedsieremij, den ieëste kieër nie zijn. Da zeg ik-ikke. 't Endeke zal 't uitwijzen.

En hij spoog een dikken boog tabaksop.

Een paar dagen nadien kwam Fietse met heure trouwe lijfwacht bij de gebuurvrouw, die heur begroette met een gezicht, waaruit allerlei nieuws straalde.

- Wilt-de nou wa wete?... Madam es were!

- Es ouw zwarte were? Wel, dsiemenesmijnsche-toch! 'k Hê 't gezeid, 'k hê 't gezeid!

- Joa, joa, ze es zij were!

- En zu moager of de stroate, zeker? 't Vel over heur karkas?

- Wa zoê ze, wa zoê ze!

En bazinne Poteten was hoovaardig.

- Ter contrarie, verbeterd, mee nog 'nen schuënderen kroezelhoed.

En nu babbelde ze smakelijk:

- Ik kom ik-ikke azu 's morgens vroeg op 't hof, en wa zie ik doar al mee ne kieër uit de hoage krabbelen? Mijn zwarte, preusch gelijk 'n madam, al klokkend en al wenkend. Want ze

(4) Er is te weinig plaats in.

[p. 57]

en was niet allieëne: elf tsiepkes⁽⁵⁾! En 't gonk heur goe af!

- Elf tsiepkes! Wel, wel, wel!... Wa zegt-de gij doarvan, Pierke?... Elf tsiepkes!... Peet zal er van stoan goape! 't Zal wa zijn van nondedsieremij!... En onze kleine Frantso!

- Ze hoa zij gebroed, mij schoap, zonder iets te zeggen; effenaf gebroed in 't kenu⁽⁶⁾. Elf tsiepkes, 't es nog dag mijn hondse!... E hieël hulleke tsiepkes.

- Nog zu dom niet veur zu 'n onnuëzel kieke. Die kroezelpluimkens! Daarin zit heur verstand. Zu zeker of de dag.

- Kijk, doar komt ze met de processie. 'n Sleep van jonkskes.

- Een kudde!

- Frisch en gezond! Plezierig, niewoar? 't Leeft al wa dat er aan is. 'k Hê 't al zu dikkels⁽⁷⁾ bijgeweund en 't es toch altijd 't ziene wird, al die bekskes en die puëtses, en die piepstemmekes. Precies 'n speldewirk...

- Joa, bieëstses doen soms wonder... En welgemoakt van puëten en uëre? lachte het rimpelmuilken van Fietse. Mijn Pierken es uëk schuëne, newoar Pierke?

En de vertroeteling voelde Fietse's streelende hand.

- Er es toch 'n moarteloarke bij.

- Iedere nest heê zijn kakernestse!

- Zie, doar es 't dutske mee zijn scheëf puëtse, meewaarde de bazinne.

- 't Pikt toch dapper mee, merkte Fietse op. 't Zal gedije, 't zal gedije!

- Mijn Tsol heêt-er veel spijt in.

Fietse knikte met een ernstig gezicht; ze begreep. Baas Poteten liep sinds jaren ook kreupel.

En bij het huiswaartsslenteren kreeg Pierke de heele geschiedenis per stuk en brok smakelijk opgedischt: van den zwarten kroezelhoed en van die bende tsiepkens en van dat schaapken met zijn misvormd pootje, dat arm dutsken, en van de langdurige mizerie van Tsol.

Wanneer Peet de roerende gebeurtenis vernam, gaf hij een straal tabaksop ten beste, nondedsieremijde een moment, en dan leeraarde hij:

(5) Kuikentjes.

(6) Inconnu.

(7) Dikwijls.

[p. 58]

- Een schieëf puëtse! Wa es zuvele! 't Doe mij, nondedsieremij, peinzen op meester Mankepetsanke uit mijnen schooltijd!... Hij pikkeldege uëk azu!... 't Zal uitgroeie!... 'k Hê ik-ikke da nog wete gebeure... Op tien prijkels⁽⁸⁾ negen, dat 't uitgroeit.

- Uitgroeie! spotte zijn zoon, de kleine Frantso, een bonkige jongeling van ongeveer twee meter lang. Die benaming ‘kleine’ was aan hem blijven hangen van in zijn prilste jeugd, om hem niet te verwarren met andere Frantso's in de familie.

- Uitgroeië! herhaalde hij. Nog niet in gieë twintig joar. Geboren es geboren.

- Gij weet het weerom best, vermaande Peet. 'k Hê ik-ik toch mieër kiekes gekwieëkt dan gij.

- Ik weet het, hield Frantso vol, 't en zal ni dijen... De beste fiternir en kan da nie verbetere... 't Es 'n getieëkend! Wacht ou veur de getieëkede.

Peet wrong wrevelig een brokke van zijn tabakstrengsken en trok, sleepvoetend, op zijn klompen naar den akker.

Daarmee was 't bezegeld en Fietse zette zich in haar keuken genoeglijk op heur stoelken tusschen de stoof en het venster, met Pierken op den schoot, met Gustse, een katijvig kattejonksken - een vondelingsken - op een schouder, en met Marteko, den hond, aan heur voeten.

- Meetse zit er woarm in, in de bieëstses, lachte de kleine Frantso.

- Doar en goa niets op hieël de wirreld boven de bieëstses, zei ze.

- Eiwel, 'k verstoa da-de. 'k Zie ik-ik uëk girre bieëste, honden, katten, konijnen en kiekes; moar mollen, puien, slekken, miggen, ratten, duëzendpuëten, merci, zulle!

De man van bazinne Poteten heette Tsol. Met een half lam been sleepte hij zich sinds lang door de keuken, het stalleken en over den akker, en liet, noodgedwongen, den zwaarsten arbeid, de kravee⁽⁹⁾, over aan het wijf. Zijn voornaamste bezigheid was het kauwen op een grashalmpje, op een strooitje, dat tusschen zijn meestal zwijgende lippen uitpuntte, en waarin leven en beweging kwamen naar gelang van de kauwwerking en den stormloop

(8) Kansen.

(9) Corvée.

[p. 59]

van zijn gedachten. Tsol en zijn ‘streutse’ waren bekend bij jong en oud. Daaruit drukte en zoog hij zijn kalme levenswijsheid, gansch zijn ‘tsolligheid’.

Tijd bij tijd kon hij de kuikentjes van de zwarte en hun onvermoeibaar gedoe gadeslaan met immer frissche belangstelling.

- Een wonder, een echt wonder, die kleine tsiepkes. Vindtde 't nie, bezinne?

- En zeggen dat ze pikje na pikje, al krabbelend en schartend, gruët worden en kloek... Da mecanieksken en stoa nie stille, nuët nie stille!... Kijk, dien nondedsierschen kleinen deugniet! Hij wil al mieëster spele!... 'n Hoantsepik!... Hê-de 't al belet, dat de kleinste mieëstal de frankste zijn

Bazinne antwoordde dikwijls niet. Hoofd en handen had ze vol - na heur praatje met Fietse - Kiekens, konijntjes, 't geitje, 't groensel! Maar ze verrichtte kranig den arbeid: handen en armen gelijk een manspersoon.

- En 'nen oasem gelijk 'e pird, zei Tsol dikwijls.

Het tsiepke met het mislukt pootje trok hem geweldig aan, Alsof 't kwaad er mee gemoeid was, gingen zijn blikken er van zelf naar toe. Wanneer de klokhen naderde met heur bende krabbelaars, zag hij immer dat hinkepootje het eerst, en kon hij zijn oog er van niet losmaken. En onder het op- en neerwippen van zijn ‘streutse’ klonk het immer weer:

- Da dutske!... Dat oarem dutske!

Hij voelde zoo diep het gebrek, het ‘mankement’. Hij ook moest zich kreunel voortsleenen, onbehaaglijk zijn looden ‘puët’ meekarweien, terwijl anderen van zijn ouderdom nog flink te poote waren. Zie maar eens de bazinne!... En in zijnen tijd kon hij ‘travakken’ gelijk een leeuw.

En nu!

Dat is 't leven, zeggen de menschen. En daartegenover staat de kloekste kerel machteloos, en moet hij zijn leed, zijn grimmigheid verkroppen.

- 't Geeft mij 'ne schok in mijn herte telkens het op zijn puëtse wil steunen en het dan terugsnokt, precies 'lijk of dat 't hem zieëre doet... 'k En kan het schier nie mieër ziene... 't Pakt mij woarlijk, bezinne. Weet-de 't? 't Pakt mij.

Bazinne Poteten begreep. Ze voelde, hoe hij over zijn eigen leed, zijn bange onmacht practizeerde.

- Willen we 't wegdoen, man?

[p. 60]

- Joa-we!

Gezeid, gedaan. En op een, twee, drie snapte ze het ‘geteekend’ tsiepken en bracht het naar Fietse.

- Kwieëk gij da bieëstse, Fietse. Mijn Tsol heê er te veel verdriet van. 't Knoagt, mijn ziele, aan zijn herte. Hij wordt er zuiver ziek af, ziek van sagrijn... Droag-t-er goe zurge veure. Oas het noar zijn moerken oardt, wordt het 'ne piroe in 't leggen.

Fietse nam het dierken drukkend-aaiend in den arm.

- Kom gij hier, mijn dutske. Ge meugt gij bij Fietse blijven, en bij Pierken en bij Marteko... 't Ieëste ei es veur ou, bezinne.

't Dutske deed zijn intrede in de keuken.

Marteko en Pierken waren op hun hoede tegenover den indringeling. Nauwelijks was Fietse gezeten, of Pierken veroverde automatisch den schoot, Gustse klauterde voorzichtig naar den schouder en de hond vatte post op zijn gewone plaats. Ze verdedigden hun bezit.

Het dutske stond een moment, waar de boerin het geplaatst had; een zierken verbouwereerd.

- Ge moet nie schou zijn, dutske... Kom, beetjes!

En dan tot de huisbeestjes:

- Gieë kwoad doen, huërt-de 't! 't En es moar 'n oarm dutske mee zijn puëtse!... Kijkt moar ne kieër noar da mizeroabel puëtse.

Middelerwijl was het kuikentje vertrouwelijker geworden, en pikte smakelijk kruimeltjes op de tafel.

- Ei, da zal nou nog beteren, riep Peet, bij 't aanzien van het gemoedelijk tafereel, kiekens in mijn keuken. Dat en heê nog nuët in den Almanak nie gestoan.

- 't Es 't dutsken van bezinne Poteten. 't Es 'n zende⁽¹⁰⁾ van heur.

En dan volgde de heele geschiedenis van Tsol zijn verdriet.

- Smijt het moar bij de andere.

- Ei, loat da schoapke e letske bij ons, zei de kleine Frantso, die van zijn werk thuis kwam. 't En doe hier gieë kwoad!

- 't Es gelijk, 'k en wille gieën kiekens op mijn toafele zien, nondedsieremij.

- Pierken en Marteko zijn hier toch!

- 't Es gelijk, zeg ik ou. 't En betoamt nie, 'n kieken, woar

(10) Geschenk.

[p. 61]

da we onzen boterham moên ete! En daarmee is 't de flatoe⁽¹¹⁾!

Fietse hoorde niet gaarne dat nijdig gekout tusschen vader en zoon, en ze droeg het dutske buiten.

- Luëp moar bij de andere, luëp moar! zei ze met heur piepstemmeken.

De haan met zijn gouden borst, zijn blauwendige veren, zijn vurige kroonkam, keek verwonderd op naar de nieuwelinge.

- Kut-kut-kut! deed hij. Wie is dat?

Sommige hennen met hangenden kam en lange, schuddende lellen, krabden en pikten zonder opzien. Andere staken hun nieuwsgierigen bek in den wind.

- Kurr! Kurr!... 'n Hinkepoot!

- 'n Pikker te meer!

- Kut-kut-kut! verwittigde de haan.

En hij nam het vreemde hoentje, dat zoo buitengewoon deed met zijn pootje, onder zijn machtige bescherming. Hij wenkte het lokkend naar iets lekkers, voor 't hinkepootje alleen.

Een vriendelijke bejegening is immer een zalve.

De andere hennen keken afgunstig, en hier en daar begon er een ook scheef te loopen om de vriend van den keizer, van den haan, te worden.

Maar 't en hielp niet!

En het duurde niet lang of het dutske, aangemoedigd door Fietse en door den kleinen Frantso, had vrijen toegang tot de keuken.

Het was er thuis; de overige hoenders moesten buiten blijven, onverbiddelijk, hoe ze ook knorden en met scheeven kop en hangenden kam en treurigen staart vóór de huisdeur samentroepten, als koppige bedelaars, die nu en dan een protestkoor kakelden.

Het werd een voortreffelijk gezin: Fietse, hare koffiekan en koffiekommeken, Pierken met zijn snorliedje, Marteko met zijn geeuwmuilken en zijn kwispelend stompstaartje, en 't dutske. Gustje was eigenlijk nog te onbeduidend om mee te tellen.

- 't Es 't ziene wird, schimpte Peet soms. 'n Echten bieëstenhof!... Al da goedse zal nog buiten vliegen!

- Wa zoê 't! oversprak Frantso.

- Oas 't mij overschiet, nondedsieremij!

Het dutsken werd gaandeweg een flink dierken, dat zich niet

(11) Voilà tout.

[p. 62]

‘verpikken’ liet, en tegenover de oudere welweters van den kakeltroep krachtig zijn stuk stond. Een prachtbeestje werd het.

- Joa, joa, 'n dagske te ieënewoarts! zei Fietse.

- E weekske te ieënewoarts, volledigde Frantso.

- 'k En zoê het, nondedsieremij, nuët van ze leve nie gepeisd hên, bewonderde Peet.

- Ziet-de wel, voaëre, triomfeerde Frantso, da 't niet uit en groeit! Doar en es gieën prijkel veur! Geboren es...

- Da weten wij uëk, profeet!

- 't Bieëstse heê schieëf in 't ei gezeten. En da es 't sekreet!

Peet tastte met zijn aardkleurige vingers naar zijn kauwtabak.

- Schieëf in 't ei, lachte hij, schieëf in 't ei! Moak da an de ganze wijs!

En weer sliepslapte hij op zijn beklodde klompen naar zijn ‘groenselbedden’.

- Ge zul moeten op de kivie⁽¹²⁾ zijn, Meetse, veur 't ieïste ei, waarschuwde Frantso. Recht es recht! 't Komt aan bezinne Poteten toe.

Ze verloren 't dutsken niet uit het oog.

En op zekeren morgen weerklonk een wekkende kakelfanfare op de mande. Fietse was er bij gelijk een windhond, trots heur stramme knieën en heur stijve lenden, om het ei te rooven.

Een prachtei; zwaar in de hand.

- Dat en kunt-de gij nie, hee Pierke!... En gij ook nie, Guustse!... Marteko, ziet-de da? 't Es van ons dutske!

Fietse was overgelukkig, fier gelijk een pauw.

Al heet en warm droeg ze het naar de buurvrouw.

De bazinne kon heur oogen niet gelooven.

- En es da woarlijk van ons dutske?

- Dat es van mijn dutske. Wa zegt-de doarvan?

- 't Oardt noar zijn moerke... 't Es 'n eitse voor mijnen Tsol; 't zal hem plezier doen.

Peet werd eenigszins toegeeflijker voor het kreupel hoentje, en hij hoopte, maar uitte het niet, dat bazinne Poteten nog veel mismaakte tsiepkens mocht krijgen.

Het stille gedoe volgde zijn tredmolengangetje op het doeninksken, tot wanneer het krieperige, kreunende, krakende, krege-

(12) Qui vive, acht geven.

[p. 63]

lige Fietse ziek werd en niet meer uit de voeten kon; ze was t'endent. Marteko week niet van haar bed. Pierken klauterde naar heur hoofdkussen. 't Dutske hinkte binnen, wanneer de deur openstond en met een scheef kopken deed het:

- Kuttekut, kut!

En na korten tijd was het met Fietse gedaan.

- Onze lieven Hieëre heê 't schoap g'hoald! zei de bazinne.

- Fietse-n-es gelukkig! beaamde Tsol en zijn trillend hooitje meldde zijn diepe ontroering.

Pierken spon geduldig nog een snordeuntje op het sterfbed; maar er kwam geen streeling.

Marteko lei de voorpooten op den bedrand, snoof de lucht op en begreep niet, waarom het zoo beangstigend stil bleef.

't Dutske hinkte heen en weer en snaterde:

- Kut-kut-kut-krr!

Zijn afscheidsgroet.

Dan volgde zonder uitstel de ingrijpende wijziging, waarmee Peet zoo dikwijls gedreigd had.

- 't Es nou ne kieër mijn goeste, nondedsieremij!... Marteko moet buiten aan zijn kot... Pierken en Guustse op de muizenvangst en de rattejacht. Ze zullen wirk genoeg hên!... Ze zijn er, nondedsieremij, veure gemoakt!... 't Es uit en amen mee da lui kiekskensleven... En de manke kiekepuët bij zijns gelijken... en niet mieër in de keuken.

't Stond ankervast.

Frantso weerde er zich tegen: verloren moeite.

- Doar en helpt gieën preekpaleeren aan. Hêdt-de mij verstoane? 'k En wil er niets mieër over huëre. 't Heê, nondedsieremij, veel te lange geduurd.

Hij beet nijdig een brokke van zijn kauwtabak en trok weer naar zijn land.

Nu was hij de baas.

Nog dikwijls kwamen Pierken en 't dutske gelijk treurende bedelaars voor de huisdeur, die vijandig gesloten bleef. En uit den troep van de hoenders op het voorhof weerklonk soms een hoongekakel, een nijduiting vol leedvermaak, tegenover de vroegere lieve kinderen van Fietse-zaliger.

Marteko was met een keten aan een oude tonne geklonken.

[p. 64]

Daar jankte hij met lichte gillekens zijn leed uit, draafde wat rond, tot wanneer een heftige ruk aan den hals hem verwittigde dat het heerlijke vrijheidslied uit was. Hij geeuwde lui, vervelingsvol, blafte nu en dan, snapte naar vliegen, krabde zich, en lag met den blazenden snuit te droomen van Fietse.

Pierken en het dutske kwamen hem wel eens een poosje gezelschap houden. 't Katerken miauwde fleemend:

- Fietse nie gezien?

En 't dutske krabde zich het oor met het scheef pootje en taterde, zich gelaten schuddend:

- Kuttekuttekut! Waar is Fietse?

Ze waren hun Fietse kwijt en 't woog hun loodzwaar en lang.

Fietse's beeltenis, een oude foto, stond in een lijstje op de schoorsteenplank boven de stoof, waarop heure koffie zoo dikwijls in de kanne gegeurd had. Niemand keek er meer naar.

Peet had geoordeeld, dat de kleine Frantsoo zich een vrouw moest zoeken.

- Ge hêt ouw joare, Frantso, en ge wint ou bruëd... Zoek ou e wijf... Een huis zonder wijf goat den dieperik in, noar de weerlicht, noar den duvel, nondedsieremij... En mijne kirrepap⁽¹³⁾ altijd zelve koken en wil ik nie. 'k Hê der mijn bekomst van!

- Die goeë petoaterkes van Meetse, zei Frantso met etensheimwee in de stemme. En heur antsuunsouse!

- Joa, joa! Gij en spreekt van niet anders dan van ete. Ou koe en geeft gieën andere melk... 'n Teste irappels⁽¹⁴⁾ te kieëre goan, dat-de niet mieër en keunt goape, en 'n tieële kirrepap uitslabbere, dat-de gieëne pap nie mieër en keunt zegge, da es ouwe koavel!

- Meetse zei altijd, da 'k goe stond mee Sinte Apolonia!

- Moar kirrepap koken, die mijnschelijk es, doarveure moet-de nog e letske noar de schole goan... Zoekt ou e wijf!

En er kwam kort nadien een jeugdige, zorgende geest op Peet zijn hoveken. Feria werd de vrouw van den kleinen Frantso. Roste Feria. Een passend koppel.

(13) Karnemelkpap.

(14) Aardappels.

[p. 65]

Ze, had ‘haar op heur tanden’, en een stemme gelijk een klokke. Iedereen voelde en aanvaardde weldra haar meesterschap; zelfs de overmoedige haan, die voor geen klein gerucht vervaard was, liet een waarschuwend: Kut-kut-kuttekut! over zijn kippen hameren, wanneer hij 't nieuwe wijf hoorde of zag.

Wanneer 't dutske op één pootje en met hangend, ontmoedigd kammeken aan de huisdeur stond gelijk een smeekend sukkelaarken en soms trachtte binnen te trippelen gelijk in den tijd van Fietse, dan riep roste Feria:

- Sirt oë juut! Krom mirakel!

En ze schoot een dreigvoet vooruit, en in de hoogte pijlden een paar armen! 'k En zeg u maar dat! 't Was andere peper dan het piepstemmeken van Fietse.

- Moet-de gij, nondedsieremij, azu barrebassen tegen da oarem dutske? vermaande Peet. Ge zie wel, da het en mankement heê... Loat da dutske gerust!

- Dutske, dutske! schimplachte Feria.

- Da bieëstse voelt toch uëk zijn mankement; moar 't en kan het niet uitene! 't En heê gieën verzije.

Hij had volkomen vergeten, hoe hij vroeger brutaal optrad. Zóó gaat het. Uit een vreemden mond klonk het hem veel harder, wreeder.

- In mijn huis gieën bieëste. 'k Hê slameur genoeg. En doarmee es 't de flatoe!

't Was gezegend, afgekapt gelijk met een kapmes.

De flatoe! Peet zijn spreuke.

't Dutske zocht heil en bescherming bij den gouden haan, en Peet trok, overmand, sleepvoetend den lochting in, zalving vindend in zijn trouwe kauwtabak.

Zelden liep de rede over Fietse. Wat met aarde gedekt is, wordt vlug vergeten. Peet en Frantso en Feria hadden de handen en het hoofd te vol om het oudje-zaliger te kunnen herdenken: aardappels, wortels, kervel, ajuin, de geit, de konijntjes, de duiven, zelfs mest.

Fietse was echter niet zoo vergeetachtig. En 't gebeurde soms

[p. 66]

- in onbewaakte oogenblikken - dat ze met een voorzichtig, beverig vingerken de wattige wolkjes, die aan den hemel te drogen hingen, ter zijde schoof, om door een mooi blauwe vensterken heur doeninksken toe te wenken, en heur beestjes, heur dutske te zoeken. Maar geen levend herte kwam onder de geheimvolle bekoring.

Bazinne Poteten volgde soms uit gewoonte het afwisselend wolkentafereel en dan zei ze tot haren Tsol, bij het zien van de blauwe gaten in de wolkjes:

- Zoê Fietse ons nie ziene van uit den hemel?

- 'k En weê nie, wa da 'k moe peinzen, antwoordde hij, zijn strooitje kauwend.

- 't Ware de moeite wird, da ze eens heur kopke door de wolken stak. Daar zoû hieël de prochee komen naar kijken!

- Ge zijt 'n beetse zot, bezinne!

En daarbij bleef de guitige inval.

Peet bekeek de twijfelachtige lucht, streek met zijn ruwe, bezoedelde vingers over zijn stoppelkin en liet nog eens zijn spleetoogskens de ruimte inschieten.

- Sloat de wind omme, 't ê re-ene⁽¹⁵⁾.

- 't En zal! snakte roste Feria.

- 't Moe re-e-ne! 't Luëf⁽¹⁶⁾ stoa, nondedsieremij, te bidden en te smieëke om natte.

- Wa zoê 't! profetizeerde Feria.

- De wind ommesloan, weersprak de kleine Frantso. Bah, joa hij! Hij zit Noord-Zuid, en oas-t-hij in da gat vaste zit, en es-t-er gieëne levende duvel in de helle, die nen dreupel woater kan doen valle, giënen dreupel!

Ja, ja, het oude Fietse was totaal vergeten...

En ontstemd stampte ze een dikken, grauwen wattenbol voor het mooie blauwe hemelraamken.

- Ziet-de-wel, dat 't overtrekt! 'k Hê 't, nondedsieremij,

(15) 't Is regen.

(16) Loof, hier bepaald rapen.

[p. 67]

gezeid!... En die gruëte kuifele⁽¹⁷⁾ van den kleinen Frantso wil altijd gelijk hên!

- - - - - - - - - - -

Ridder Haan kraaide nog immer - met een knipoogje - zijn schorre, vriendelijke fanfare, krabde met zijn machtige, beenderige teenen in de mulle aarde, dat het stof opvloog, kapte er soms in met zijn dreigsnavel, en stiet uit zijn gesloten bek een lokkend schoklachje, wanneer hij een broksken gevonden had voor de verlekkerde hennen.

Maar 't beste was immer voor een gezet mevrouwtje, dat bazinne Poteten eens hartelijk gedoopt had: 't dutske!

ALEXIS CALLANT.

(17) Domoor.