De Vlaamsche Gids. Jaargang 22

[p. 33]

Bloemenklacht

Heel dicht bij de ontloken rozen,
Om hun geuren begeerd en bekend,
Hielden vele madelieven
Droevig hun kroontjen afgewend.

Vragend staarden de andere bloemen
De blanke margerietjes aan,
Die toch steeds als stille vrienden
Naast de rozen hadden gestaan.

En de bontgewiekte vlinders,
Fladdrend boven 't wuivend gras,
Kwamen de meizoetjes vragen,
Waarom bij hen zoo'n droefheid was.

‘Ach,’ zuchtten de madelieven,
‘Steeg óók zoo'n geur, heerlijk en fijn,
Uit onze hei-witte kronen,
Wat zou men naar ons begeerig zijn!’

De ranonkels hadden het klagen
Van hun blanke buurkens verstaan
En waren vol medelijen
Met hen aan het schreien gegaan.

Maar een fee met teere handen
Streelde de klagende bloemen zacht
En vond veel troostende woorden
Voor hun sneeuwwitte bloemenpracht.

[p. 34]

 

‘Waarom de rozen benijen?’

 

Vroeg hun de lieve bloemenfee;

 

‘Met ù toch vlecht men kransen,

 

En tooit er de kindjes mee.

 

 

 

Daarvoor kiest niemand toch rozen,

 

Geen witte, geen roode, och neen,

 

Want rozen die hebben doornen,

 

Die brengen maar pijn en geween.

 

 

 

Als de rozen nog niet bloeien,

 

Blinkt uw knopken reeds in 't gras,

 

En zijn de andren al làng verdwenen,

 

Gij bloeit of 't eeuwig Lente was!

 

 

 

Daarom, o kleine madelieven,

 

Weest zonder rozengeur tevrêe,

 

En spreidt uw sneeuwwitte kroontjes

 

Weer vroolijk voor de bloemenfee.’

 

 

 

Plots was heel hun smart verdwenen.

 

Allen beurden het blanke kroontjen op,

 

En groetten met vriendelijk welkom

 

Den piepjongen rozeknop!

TINE RABHOOY.