De Vlaamsche Gids. Jaargang 21

[p. 558]

[Vijf gedichten]

Stille Herder van mijn Denken...

Stille herder van mijn denken,
die mijn minst verlangen raadt,
waar geleid je mijn gedachten,
wijl je zwijgend voor me gaat?

Zie, ze garen zich als schapen,
en gaan willig met je mee
langs de kalme avondlanen
naar het land der witte vree...

...Vrome herder van mijn denken,
waarom immer verder gaan?
'k Zag reeds lang het lichtend leger
van mijn hunk'rend rusten staan!...

- ‘Och, ik breng je naar den vijver
van je altijd-keerend leed,
want er dreigen weemoedswieren,
waar je d' andre kwijnen deedt!’

...En de herder van mijn denken
laat m' alleen... en 'k ben zoo bang...
'k Kan het wier niet meer vermijden,
want het woekert al te lang!

...Schaam'le schapen van mijn wenschen
dolen langs den waterkant,
zoekend naar 't onvatbaar leidsel
van je eigen zwakke hand...

[p. 559]

Sfinx

Je blik is voor mij als een donkere woud,
dat heel vol geheimenis ligt.
Ik zoek er een wegel door ranken en braam,
maar... struikel en vind er geen licht!

Je blik is me soms als een groot' anemoon
die lokt... en ik neig er naar toe...
Maar nauw heb ik schijn van heur harte gezien,
of schuilende gaat ze weer toe...

Je blik doet me zeer als een zingende nacht...
Ik vrees... en toch wil ik er heen!...
Maar alle gezang gaat al wiegende weg
en 'k dwaal door het ziellooze heen...

[p. 560]

Ik hoor de Zomerzangen stille klagen

Ik hoor de zomerzangen stille klagen
in al de blâren die aan 't suizen zijn,
in 't kriepend kraken van de doornenhagen,
in 't vroege sluim'ren van den zonneschijn.

Ik voel den zomeradem kwijnend geuren
in 't zeere lichaam van het najaarsveld,
in 't krissend vuur dat, waar de velden treuren,
het laatste snikken van den Zomer meldt.

Ik zie de najaarsvuren branden... branden!
... 'k Heb zooveel lusten nog op d'akker staan.
O, gij die 't weet, red met uw mannenhanden
nog enk'le blommen... vóór ze sterven gaan...

[p. 561]

Op de Zeeë van je Oogen

Op de zeeë van je oogen
vaart mijn zwak, verlangend hart,
als een lichte liefdedobber,
dien je met je grillen tart.

Op de zeeë van je oogen
wil ik dolen zonder wil...
Laat de golven woelig dansen
tot ik duiz'lig, deinend ril...

Laat z'in macht van zegevieren
luide zingend langs me gaan,
tot ik - schuim aan wilde branding -
in je stormzang moet vergaan.

[p. 562]

Wanneer je 's Avonds naar me komt

Wanneer je 's avonds naar me komt,
geef me dan stil je moede oogen.
Ik zal ze streelen met een lach,
vol deemoed langs je heen gebogen.

Wil in je sterke mannenhand
den slappen steun der mijne vangen,
want in het loover van je ziel
weet ik verborgen weeën hangen.

Wanneer je moed'loos naar me komt,
laat me dan ééns de vrouwe wezen
die, met de geuren van haar woord,
je zieke peinzen zal genezen.

JULIA TULKENS.