De Vlaamsche Gids. Jaargang 21

[p. 421]

[Twee gedichten]

Gebed aan Zee om Rust

Ik heb den weg verloren
die leidt naar 't Paradijs
en 'k dacht dat ik was uitverkoren,
Heere, waar en wijs!
Heer, die groot en goed moet zijn,
reik me de rust die me weer zoet doet zijn!
Vóór 't grootst dat ik van U te meten weet:
de Zee,
bid ik U: ‘Klots mijn leed
tot vreê.
Heer, leg in dit schoon open boek
uwen wijsvinger op het vers dat ik zoek.
Laat uwe baren klapperen van klaarheid,
waai uit het Westen den wind van uw Waarheid,
want mijn haren wapperen van ongeloof
en sirenen tuiten mijn vroomheid doof!
- Op een duintop frisch en wit van stilt'
zet me te bidden, door rust omtrild.
En dan, Heer,
in mijn armen, mager en moe van vele schamele dagen
te dragen,
stapel blokken zon op van geluk!
Zie, daar wankelt mijn twijfel stuk
en 't verre blad van de strakke zee
wordt me een heel oud kerkboek, verguld op snee...
- Maar ei! die nijpende twijfel in mij,
weer open woelt lijk zoo menigen nacht
de koorts mijn wonde, van zij tot zij.
- Heer, ik wacht!

[p. 422]

Onvruchtbaarheid

Gij zijt de moeder van het on-geboren kind,
die in de lijne van uw lijf
het rijzen van de zonne hebt gebeid:
't moést uchtend worden, maar de kim bleef ijl en stijf.
Dit is de pijne die gij lijdt
voor zooveel dagen zonder zonne,
die zooveel moeders zonder wonne
schiepen in den nacht van dezen tijd.
Gij, die het dubbel leven leiden zult van daad
en droom
dien gij nu wiegen moet in uwe gretige handen
vóór het open venster van uw stille huis,
't is in de Lente langs de straten
dat jonge moeders zullen praten
uw groote leegte vol!
Ik weet den voozen glimlach al, die uw gespannen mond zal splijten
recht en fijn,
bleek blauw randetje om 't doodsbeeld van uw kind.
O Vrouwe:
levend graf.

KAREL JONCKHEERE.