De Vlaamsche Gids. Jaargang 21

[p. 121]

[Vijf gedichten]

Telefoonpalen

Naar de einders recht gelijnd,
Zoo staan de slanke palen,
En of de zonne schijnt,
Of grauwe regens stralen:

Steeds pal en onbewogen
Gereid naar 't ver verschiet,
Zoo zingen ze ingetogen
Hun hoog eentonig lied.

In uw standvastigheid,
O palen, sterk geplant,
Hebt vaak gij afgeleid

Mijn dwalend oog, langs 't wijd
En vredig vlakteland
Tot in de oneindigheid.

22/7/32.

[p. 122]

Aan een Jongen

Je bent me lief, zéér lief, o broer!
Wellicht heb ik het nooit vermoed
Vóór mij je vreugde-trillend woord
Den wijn goot van je blij gemoed.

Je ziel was steeds zoo stroef en toe,
- Grijs landschap, waar 'k geen wegen zag. -
Hoe bloeide ze als een toovertuin
Grootopen in dien zonnelach?

Neen, 'k kenne niet de weelde, die
Je met haar gouden licht doorvoer;
Maar 'k weet in mij dit nieuw geluk:
Je bent me lief, zéér lief, o broer!

17/7/32.

Bede

Leer leven mij in liefde

en zuiverheid,

Leer véchten mij, zoo duister leed

me bijt,

Leer bouwen mij mijn werk,

en, 't lot ten spijt,

Leer mij vertrouwen, Heer,

altijd, altijd.

18/7/32.

[p. 123]

Visioen

Toen, in den avond, knalde 't schot
en trof hem, den aadlaar,
waar hij dreef
hoog in de bergen.

Luider dan de echo van den knal
kreet hij zijn noodschreeuw, de eenzame adelaar...
Het gladde meer zag purperrood,
maar rooder was zijn bloed,
terwijl hij neerstortte
in de bergen.

De honden blaften rauw en woest.
Ze sprongen toe;
ze grepen hem,
ze sleurden hem...
In de vallei vond hem de nacht bezwijmd,
door jagershand
voor dood
in biezen mand gesmeten.

Maar toen de morgenzon de toppen kleurde,
herleefde 't hart
en klopte sneller, sneller;
een wilde zindering doorvoer zijn lijf,
en hij rees op,
de bloedende adelaar.

[p. 124]

 

Ineens, verzaamlend àl zijn kracht,

 

breidd' hij zijn vlerken uit

 

en vloog!

 

Zijn wonden brandden of hij scheuren ging,

 

maar om hem brak de duisternis uiteen.

 

Hij steeg! Hij steeg!

 

Hoe lichtte 't om hem heen!

 

Hier lag zijn berg, ginds wachtte 't nest, reeds zag hij 't meer...

 

 

 

Steeds hooger maar! Zijn trillend lijf

 

was nog één kreet naar ruimte en licht.

 

Een laatste vleugelslag:

 

daar rees hij uit

 

boven de hoogte, en 't zonvuur brandde weer

 

in zijn schoone oogen!

 

 

 

Daar sneed een kreet de stille lucht vaneen:

 

bebloede pluimenklomp,

 

zoo viel in 't glanzend meer

 

de stervende aadlaar.

 

 

 

Eénmaal nog

 

had hij de zon gezien,

 

hoog in de bergen.

16/10/32.

[p. 125]

Zomerwoud

De rijpe zomer, diep verlangd,
Is eindlijk over 't woud gekomen
En houdt de weidsche pracht der boomen
In vlammende armen vast omprangd.

Er roert geen tak, geen twijg, geen blad...
Lijk zuilen, die gewelven schoren,
Staan stammen, in elkaar verloren
Tot diepten die de blik nooit mat.

Hoe spreidt nu 't woud, de zonnezoon,
Zijn glorierijk geweld ten toon!
Lijk groene bergen staan de dreven

En al die kruinen, zie hoe schoon
Ze 't zonvuur torsen, als een kroon...
De zomer orgelt over 't leven!

HERMAN DE CAT.