De Vlaamsche Gids. Jaargang 19

[p. 455]

[Drie gedichten]

Herman Broeckaert

Met zijn eeuwig wandelstoksken,
klinke-klankend 'lijk een kloksken,
dat, al tikkend, waar hij stapte,
overal zijn komst verklapte,
heb 'k den eersten trek gezet
aan vriend Broeckaert zijn portret.

'k Zal nu, met zijn grijze lokken,
die, ‘lijk sneeuw, bij dikke vlokken,
- of, als krullend’ schavelingen -
uit zijn vilten hoedje hingen,
zetten nu den tweeden zet
aan vriend Broeckaert zijn portret.

Sterke kop en sterke schouders;
en, geschenk van beî z'n ouders,
't hart gelijk een koeke-broodje,
- daar is nu het derde stootje,
dat ik even heb gezet
aan vriend Broeckaert zijn portret.

Steekt hem achter beî z'n ooren,
wat, eilaas! nu ligt verloren:
zijne pen en zijn penseelen.
Viel er iets van hem te deelen.
'k wist niet wat, als liefst bezet:
of zijn lied, of zijn palet!

[p. 456]

Lentezon

Worgen wou de wreede winter,
worgen gansch des werelds kroost;
doch de lente-zonne ginder,
die zich nooit of nimmer boost,
spijts het winterlijk gezag,
schiet in eenen luiden lach.

Al de vogels lachen mede,
al de bloemen lachen ook;
en de winter, tenden rede,
vlucht nu weg, gelijk een spook,
dat wel grimt nog en wel grolt,
maar de matten toch oprolt.

Lente baart den tijd van minnen;
al wat leeft wordt dat gewaar
in het hart en in de zinnen:
't onpaar droomt nu van het paar,
en vóór 's winters nieuw begin
stappen veel 't trouwbootjen in.

[p. 457]

Vroegmis

Wanneer de koster geslapen heeft,
zoo vast gelijk een os,
dan snapt hij daar het klokzeel vast
en klepelt er maar op los.

Dan vliegt de kraai den toren uit
en vlerkt, al krassend, voort;
alleen de oude, wijze uil,
blijft huizen, onverstoord.

De koster geeft den moed niet op
en trekt, al wat hij kan:
een martelende klok-geklop,
breken van pot en pan.

Maar dat belet Marieken niet
dat zij den koster gaarne ziet,
en wen hij nog aan 't luiden is,
trekt zij naar de eerste mis.

AUGUST VAN BOECKXSEL.

1931.