De Vlaamsche Gids. Jaargang 19

[p. 408]

[Drie gedichten]

Weezentroost

De vale schim van Weemoed en Verdriet
drukt als een looden vracht op 't jonge leven,
alleen en zonder iemands hulp gebleven,
met wind en wolken in het zwart verschiet.

Maar zacht als orgeltonen suist het lied
van troost, zoo trillend op den wind gedreven,
dat 't lijdend hart opbeurt en moed doet geven,
waaruit een nieuwe levenslust ontschiet.

Zoo is voor elke wond een zalf gemaakt,
die redding brengt en wanhoop doet verjagen:
al drukt de ramp u neer, uw engel waakt.

Hij waakt! en zal ter veilige stêe u dragen;
blijf kloek in tegenspoed: een vrome geest
is nooit voor ongerechtigheid bevreesd!

[p. 409]

De Meineedige

Is Hoogmoed met Schraapzuchtigheid getrouwd,
en rijk in macht om 't naar zijn wil te schikken,
verloren is al wat gij hebt gebouwd:
gij zult het rijpe koren niet meer pikken!

Onnoozele! zoo gij op zijn woord betrouwt,
de gouden hand van zijne macht gaat likken,
't is goed zoolang g'hem in de hoogte houdt;
mislukt zijn tocht, hij laat u laffelijk stikken.

Daar ligt hij dan, met al zijn kracht, vergeten,
versmaad door al wat deftig is en braaf;
de booze alleen blijft nog in hem gelooven...

Hij kretst en krast 'lijk een geschoten raaf;
hij wil 't gevoel in zijnen boezem dooven,
de stem versmachten van zijn loos geweten.

[p. 410]

Reus en Dwerg

De Hoogmoed sprak: ‘De God der Legerscharen,
die bliksemend door de wolken komt gevaren,
en 't oorlogslied doet donderen met ontzag,
steunt op mijn machtigen arm en reuzenslag!’

‘Vermetele, die mijn zegetocht bedaren
of stremmen dorst den drift der oorlogscharen,
de zwaai en windvang van mijn reuzenvlag
verwazen 't stout bestaan van uw gedrag!’

Zoo sprak de Hoogmoed, zat en dol van 't razen...
't Verduldig dwergske wist den reus te wringen,
diens waanzin en diens wreedheid te bedwingen.

Daar ligt hij in een vreemden stal te bloeden:
‘Zoo valt de reus met zijn verwaanden trots;
zijn hoogmed smelt gelijk een sneeuwen rots.’

JAN LEMMES.