De Vlaamsche Gids. Jaargang 18

[p. 187]

Engelsche Kroniek

Mollie Panter-Downes. - Storm Bird. (Murray, 7/6).

Onze lezers herinneren zich wellicht nog Shoreless Sea van dezelfde Mollie Panter-Downes. Bij de bespreking wezen wij er op, dat die eerste roman van een zestienjarig meisje reeds hoog genoeg stond om of wel het vroegtijdig bereiken van het toppunt van haar kunst te beteekenen, of wel een zeer groote schrijfster in aantocht te beloven. Haar boek verraadde, door zijn soms kinderlijken toon eenerzijds en zijn scherpzinnig realisme anderzijds, een verbazend mengsel van jonge-meisjesachtige argeloosheid met ernstige geestesrijpheid. Die eersteling verscheen zes jaren geleden (Nov. 1923). Pas kwam nu haar tweede roman van de pers, en zij is intusschen Mevrouw Clare Robinson geworden. De argeloosheid is verdwenen, de toon is ironischer, het realisme stouter, strenger en ook wat somberder; en zij is 22 jaar oud!

Het is een boek over mislukte huwelijken. Van zijn overleden vrouw, met wie hij een tamelijk gelukkig leven leidde, maar die hij nooit diep beminde, heeft Martin Thorpe nog een dankbare, maar geen ontroostbare herinnering bewaard. Hij is oud genoeg om een getrouwde dochter te hebben, die reeds moeder is, maar nog niet oud genoeg om voor nieuwe liefde onvatbaar te zijn. Die nieuwe liefde verschijnt op zijn weg, en ditmaal is het de echte, althans wat hem betreft; zij geldt een meisje dat beeldschoon en ook eerlijk en goed is, maar tot dusver als schildersmodel haar brood heeft moeten verdienen. Zij verwart haar grenzenlooze vereering en dankbaarheid met liefde tot haar echtgenoot, tot zij Chris ontmoet, den schoonzoon van haar man, die ook uit andere redenen dan passie getrouwd is. Het conflikt, uit die omstandigheden geboren, krijgt een andere oplossing dan die men als onvermijdelijk verwacht. Het gewezen schildersmodel, aan wie haar nieuwe, deftige omgeving hooghartig ‘den kouden schouder keert,’ zooals Engelschen dat zeggen, toont het gezondste verstand en den meesten zielenadel. Ofschoon zij Chris bemint, en hij haar, wijst zij hem af, ontvlucht het huis van haar man en keert terug naar haar vroeger schamel leven, omdat zij geen kwaad wil stichten.

[p. 188]

De stijl heeft aan kracht en glans gewonnen, maar schijnt ons aan frissche natuurlijkheid wat verloren te hebben. De beeldspraak is gewoonlijk raak, maar te overvloedig; zij doet denken aan berekend werken. In Shoreless Sea liet zich de schrijfster meesleepen door haar lust tot toiletbeschrijving; die lust is vervangen door een al te zorgvuldig schilderen van elke kamer, elk meubel, elk voorwerp dat ter spraak komt. In den pijnlijksten zielenangst neemt Chris werktuigelijk een sigaret uit een doos en vergeet ze aan te steken: volkomen natuurlijk! Maar dat hij die uit ‘a little Chinese enamel box’ neemt kan den lezer op dat tragisch oogenblik niets schelen, en werkt dus storend. Als iemand een boek opensnijdt, is het met een ‘rosé quartz paperknife’, en als Martin's hoofd achterover leunt, is het tegen het groen brokaat van een Empire-sofa. Moeten wij altijd weer overtuigd worden dat alles bij die lieden er weelderig en smaakvol uitziet?

Maar de ontleding en voorstelling der karakters is forsch, en er is nergens een reet te vinden in de vaste waarheid van de handeling, trots haar gewaagde eigenaardigheid.

Er was een groote schrijfster in aantocht; zij is vooruitgegaan, maar is nog steeds in aantocht. Wij verwachten met hoop dat Mevrouw Clare Robinson de belofte van Miss Panter-Downes nog zal vervullen.

M. BASSE.