De Vlaamsche Gids. Jaargang 18

[p. 124]

Strofen langs den Weg

I.

Houd moed, zwak hart, eens zult gij rustig zijn,
Als gij begrijpt dat niet de scherpste pijn
Is wat wij, vreezend, dood of sterven noemen,
Maar 't leven met den honderd-hoofdgen waan, het ijdel roemen
Van liefde en wellust, rijkdom, macht en eer.
Bevrijd van dezen wordt dit leven weer
Glanzend en diep als een verstilde zee.

II.

Steeds zie ik 't leven door den troeblen droom
Die mij gevangen houdt, als door 't dik glas
Van een aquarium men groene schimmen ziet
Bewegen, snel verschieten en dan loom
Verzinken in den onbestemden plas...
Tijd is niet meer. Onwezenlijk en stil
Verschemer ik en alles in het niet.

III.

Treur niet om wat gij voelt als een gemis
Van ziel of lichaam, denk slechts dat er is
'n Zeekre troost, een donkre zaligheid
In 't weten dat dit worstlend leven gaat
Als een verwarde, korte film, die laat
Geen spoor, langs 't hoog, wit doek der eeuwigheid,
Dat alles eens verzoend wordt in den dood.

[p. 125]

IV.

Wat gij niet wont zult nimmer gij verliezen,
En niet verliezend, nimmer laf en klein
Hunkren naar wat verging: jeugd, liefde kiezen
Hun licht uur zelf. Beter de snelle pijn
Van 't in zijn eigen gloed gedoofd verlangen,
Dan 't slepend leed dat om de ziel blijft hangen,
Rouwend om vreugden die zij niet meer kent...

V.

Als één in 't donker, tastend naar den dag,
Zocht ik, vergeefs, den diepren zin van 't leven,
Wiens heeten wind 'k tot stof verschroeien zag
Veel teers en schoons: een smachtend ziele-beven
Versmoord in zwart geweld, een dof verkwijnen
Van liefde-dorstge, jonge wezens, reine
Glans-oogen blind van stille, wrange tranen.

VI.

Spreek niet van God, hij weet niet wat wij lijden
Of lijden doen; hij kent het eenzaam strijden
Met de demonen in en om ons, niet.
Toevlucht bij God of menschen is er geen;
Ons zwaarste kampen vechten wij alleen;
Zoo weer u zwijgend, neem wat 't lot u bood,
Kalm, nu, dit leven, waardig eens den dood.

FRANS DE WILDE.

20/6/29.