De Vlaamsche Gids. Jaargang 17

[p. 454]

Naderende Lente

Nu weer ontwaken tot de vreugd en zachtheid van het leven,
In dezen schoonen tijd dat alles vol verwachten is;
Nog geene lente, maar geen winter meer.
Op de bevroren vijvers komt het water staan, troebel en stil.
Al de boomen zijn nog zwart en naakt, de nachten mistig en koel,
Maar het licht van den dag toeft langer boven de kim
En in de huizen der zwijgzaam-geworden menschen,
Die uit hun stugheid weer te spreken leeren.
't Is een onmerkbaar, voorzichtig-tastend zich losmaken
Uit de grauwe beklemming van den slependen winter,
Waarin het leven stil viel en verstarde
Tot de roerlooze gestalten uit een somber, oud sprookje
Van noorderkou en eeuwige duisternis.
Oude wonden heelen en de schimmen die wij bestreden
Wijken, langzaam, van ons.
Het is het jaarlijks-weerkeerend wonder,
Het eeuwig mysterie van leven uit dood
Dat zich aan ons voltrekt.
En wij danken, woordeloos-diep,
Met het gevoel dat wij weer eens gered werden.
Ons hart gaat open met den zwaren knop,
Waaruit het versche blad zich aarzelend ontvouwt.
Wij vragen niet: ‘Hoe lang nog?’ maar aanvaarden
Dit wonder als een simpel, groot geluk.
Weer zijn wij veilig, groeiend met bloem en plant,
Opgenomen in de universeele heropstanding van 't leven,
Blad op den boom, zucht in den breeden wind,
Eén met het rustloos rhythme van het al.

30/3/29.

FRANS DE WILDE.