De Vlaamsche Gids. Jaargang 17

[p. 407]

Sterrenzang

Ze stond in den tuin, om haar leden de streeling van den wordenden zomernacht.

Tegen witten hofmuur rankte een kerselaarken op in fijn Japaansche freelheid. Al de bloemen hadden hun zonnige kleuren weggeborgen in blauwige avondnevelen. Ze keek peinzend naar een. dahlia, die dood bloedde nevens 't kerselaarken. In den schoonen nacht, die komen ging, zou de dahlia sterven, Verteederd raakte zij met haar vingertoppen even den verwelkenden gloed der aristokratische bloem.

Dan zag ze weer naar den hemel, die sprookjesblauw was en heel zuiver, en waarin flonkerden de sterren. De avondster straalde in prachtig gouden licht. In haar heerlijkheid verbleekten al de andere hemelkinderen. Ze lichtten nog bescheiden en innig op de wereld, die verzonken lag in gave rust. Groote en kleine beer flitsten in scherpe lijnen in de hemelstilte, en de melkweg glinsterde in volmaakte zuiverheid bij wegzinkenden horizon.

Oneindig was de stilte rondom haar. Alle stemmen van den luiden zomerdag waren uitgestorven. Gansch alleen stond ze nu met het weeldevolle leven van haar ziel. Daar hadden stormen in gewoed en wonden in gebloed. Nu was over dat alles een heerlijke rust nedergedaald. Haar ziel was een paradijs geworden vol licht.

Onder den bloeienden sterrenhemel rees zacht en trillend een mystisch zoete zang in haar. Bevend ving ze de klanken op:

Ik ben gegaan langs vele wegen de schoonheid te giemoet. Er waren witte zondoorgloeide banen, en donkere kronkelsteegjes, waarin slechts wat schamel lantarenlicht huiverde.

Ik vroeg de winden te beuken om mijn huis en opende mijn ramen voor den brand van een vernielende zon.

Ik zocht de ellende op en week, toen ik ze zag, er angstig voor terug.

[p. 408]

Ik ging op de torens staan dicht bij de wolkenvluchten en de hemeldroomen om den geweldigen zang der klokken te hooren daveren over mijn hoofd, tot ik dronken werd van oneindigheid.

Ik wou de hemelen vangen in mijn handen, en streefde dwaas naar goddelijke dingen.

Mijn oog vroeg: eeuwigheid, en ik strekte mijn armen uit in ijlte.

Ik verlangde te worden gestreeld en gewond, en weer geheeld door het machtige leven, dat me wenkte, en waarnaar ik niet kon gaan.

Ik verlangde rondom mij, in mij, te hooren bonzen en huilen en slaan, en jubelen in grootschen wentelgang.

En angstkoorts gloeide in mijn oogen...

Toen kwam de ommekeer. Een avond, mooi als deze, werd mij het leven in al zijn schoonheid geopenbaard. Uit het goddelijk eeuwigheidsvuur spatte een genster open in mijn dorstige ziel. Heb dank!

Klokken luidden en bloemen bloeiden, en ik sloot de oogen in zaligen droom.

In mij was gerezen de liefde tot het leven in gansch zijn menigvuldigheid. O, heb dank!

Mijn liefde is oneindig als de avondhemel. Ze is zuiver als de klaarte van den melkweg. Ze is schitterend als de avondster. Sterren, valt thans neer in mijn handen! Ze zijn gelouterd nu van de vele dwaze daden, die er vroeger uit groeiden. Ze zijn thans blank en goed. Omstraalt ze met uw hemelsch licht!

Mijn liefde is tot de hemelen, tot de lachende hemelen van de meimorgens, tot de droeve hemelen, waaruit de herfstsmarten weenen, tot de hemelen van vuur en tot de hemelen van duisternis.

Mijn liefde is tot de aarde met haar vele vruchten en haar geurige weiden en de beekjes, die spoelen tusschen peinzende boomen.

Mijn liefde is tot de winden, die loeien en tieren, en martelen de landen.

Mijn liefde is tot de dorpjes met hun stille huizekens en net zonnige kerkje en de roode smis.

[p. 409]

Mijn liefde is tot de torens, die rijzen hoog boven de daken en hun liederen beiaarden over de luisterende steden.

Mijn liefde is tot de moeders, die kinderen wiegen op den arm, en tot de vaders, die zwoegen zwaar en hard.

Mijn liefde is tot de menschheid, die klaagt en juicht en bidt.

De wereld is wonderschooii, en ik ben gelukkig!

CARMEN MAERTEN.

Januari 1929.