De Vlaamsche Gids. Jaargang 17

[p. 219]

Nog Zangen van Weemoed

I

De nacht trekt schaduwen over
Het rustig, eenzaam land,
En zijn adem vaart door het loover
Van elzen- en eikenkant.

Hij sluipt in het siddrend gebladert
En wekt er geheimenis,
En de vlottende duisterheid nadert, -
Een spook van droefenis...

O, klagende stem van den avond,
Hoe waait gij mij treurnis aan,
Al voel 'k uw verzuchtingen lavend
Door mijne ziele gaan!

Zij beluistert u met verlangen
En pijn saam, want zij weet.
Dat de toon van uw droeve zangen
Is gestemd op haar eigen leed...

II

Ik hoor in de ruischende boomen,
Als een stille, droeve klacht,
Den wind van den avond komen
En gaan door den zoelen nacht;

En 'k moet aan uw schoonheid denken,
Wen het leven mij verre ontvliedt,
Nu de boomen mij, arme, wenken
Naar hun duister woudgebied.

[p. 220]

 

O, ik zie uw beeld verrijzen,

 

Vóór mijn geest in het duistere woud

 

Als een vlammend licht, en wijzen

 

Naar de donkere hemelvout,

 

 

 

- Bezaaid met tintlende starren,

 

Ontelbaar, als tranen geschreid -,

 

Die tusschen de spichtige sparren

 

Zijn fulpen baarkleed spreidt...

III

De schemering verwint het land.
Het donkert in de dreven,
Nu rijst het beeld, als ging de droom
In werkelijkheid leven.

Ofschoon een hersenbeeld, door mij
Der duisternis onttogen, -
Roert het mijn hart en houdt mijn ziel
Tot schreiens toe bewogen,

En wekt in mij een diep gevoel
Van nameloos verlangen...
Gij, spel van mijnen geest, ik kan
Uw schijngestalt' niet vangen!...

Want kom ik naderbij, gij wijkt...
Begoochling is verzwonden,
En niets meer blijft mij, niets van u,
Dan nieuwgeslagen wonden.

† HERMAN DE SCHUTTER.