De Vlaamsche Gids. Jaargang 17

[p. 175]

[Drie gedichten]

Wind

O wind, ik word zoo treurig,
Wanneer gij des nachts om mijn huizeken waart
En met uw holle, diepe stem,
Zoo klagend door de luchten vaart;

Gij voert mij in 't verleden,
Terwijl gij al gierende jaagt door de schouw;
Gij doet weer leven in mijn geest,
Wat liefst ik maar vergeten wou.

Och, wind, zooals daarbuiten
Gij huilende beukt tegen eenzamen boom,
Zoo rukt in mij uw dolle roep,
Aan jongen bloei van nieuwen droom;

En als gij droge blaren
Van Herfst doet reuzlen door nachtlijke straat.
Dan is 't, of droef een late snik
Langs oude en doode illusies gaat.

Voorbij

'k Wou weer zingen als te voren,

in mijn jeugd;

k Wou een lieken laten hooren,

rijk aan vreugd;

[p. 176]

 

k vroeg aan lang voorbije tijen,

 

om zoo'n lied,

 

maar de liedren van verblijen

 

keerden niet.

 

 

 

Och, waar zijn nu al die zangen

 

van weleer?

 

'k Mis hun toon van zoet verlangen,

 

meer en meer...

 

 

 

- Luister, hart, hun klank en zinnen

 

zijn vervaagd,

 

en nu kan ik niet beginnen,

 

wat ge vraagt...

Avond

Een nuchtre dag is heengegaan
en stille komt het duister aan,

't Wordt avond...

Wijd ligt het omgeploegde land:
een sombre zee van donker zand,

't Is avond.

Mijn blanke illusies worden zwart,
en meer dan eenzaam wordt mijn hart,

bij avond.

Kan ik des daags vergeten, och,
steeds keert mijn oud verlangen nog,

als 't avondt...

BERTHA.