De Vlaamsche Gids. Jaargang 17

[p. 74]

[Drie gedichten]

Naar Buiten

De stad met slingergroen behangen
en markt en plein in feestgewaad;
gewaai van vlaggen aan de stangen;
gedrang van menschen waar gij gaat.

De toetende auto's gaan hun gangen;
draai-orgels spelen langs de straat;
de kermisroes raast onbevangen
van 's morgens vroeg tot 's avonds laat.

Ik wil 't gewoel der stad ontvluchten,
't rumoer en 't schettrend feestgedruisch.
'k Voel in die drukte mij niet thuis.

Mij lokken reine buitenluchten
en veld en bosch en landgenuchten,
de hei in bloei... mijn stille kluis.

[p. 75]

De Merel

o Merel, die zoo lustig op,
hoog in den populierentop
uw liedje zit te fluiten,
is u de dag niet lang genoeg,
dat gij, van in den morgen vroeg,
uw zingenslust moet uiten?

Al is de lucht nog schemergrauw,
gij schudt van 't vederdons den dauw
en laat uw jubel hooren.
Is 't vreugd die uit uw gorgel slaat,
vreugde om den nieuwen dageraad,
in 't purprend oost geboren?

Of is uw zang het wachterlied,
begroetend haar die ge in 't verschiet,
van op uw hooge tinne,
ziet treden uit haar gulden poort
en, 't hoofd met stralend goud omgloord,
haar zegetocht beginnen?

Uw stoute wildzang, uw gefluit
doortrilt de stilte hel en luid,
vol blijde voorjaarswonne:
een hymne aan Hem die d'uchtend schiep,
die knop en bot in 't leven riep;
een zang aan licht en zonne!

[p. 76]

Zomernacht

Hoe weegt zoo zwaar

of 't middag waar'

de zoele zomerlucht op 't land.

Geen avondkoelte

verdrijft de zwoelte

die nableef van den zonnebrand.

Geen tochtje zweeft

dat frischheid weeft;

het windje sluimert in 't geboomt',

maar wolken stijgen

met donder-dreigen,

waar 't zwarte bosch den einder zoomt.

En plotsling licht

een bliksemschicht,

als trok een God, tot straffen rêe,

in 't nachtlijk donker,

met hel geflonker,

zijn flikkrend lemmer uit de schêe!

ARNOLD SAUWEN.