De Vlaamsche Gids. Jaargang 16

[p. 551]

[Verzen]

Lied vóór de Lente

Nu ligt de aarde raadselachtig-loom,
een zachte sfinx met diep-bezwaarde oogen -
en al de boomen dragen stillen sluimer-droom.
Voor 't moe-belichte raam een muggendans, -
een vroege vogel zingt,
zijn lied bloeit uit een hoek in blij kadans,
en trilt, zoo wonder-vreemd bewogen -
een hanekraai weerklinkt!

En o! mijn bloed!
het klinkt en kraait,
en doet mijn stappen wijlen onder verre weelde-bogen -
en vele kleuren zingen!
Mijn kop, mijn jonge kop, hij draait
en volgt de wolken in hun vlietend dringen...
De hangklok klopt zóo traag, zóo traag,
en om me zijn zoo'n stille, stille dingen.

God! kijk! - de zonne licht -
maar even - en dan toch in feestlijk glanzen...
Nu beurt een zware zieke ergens 't moeë hoofd,
met stillen lach, waar hoop in ligt, -
en elders moeten in een vunzig achterstraatje
bleeke kinders rondedansen.
Een kalme grijsaard met getaand gezicht
keert nu de willige aarde in zijn tuin -
en bij de wilde zee, in 't natte duin,
wordt nu de kreet van breede oneindigheid
op vlucht van winden rondgespreid...

[p. 552]

 

In 't hoofd van menigen zieken, jongen man,

 

duizelt té zwaar belofte van vernieuwing

 

en knakt voor immer 't leven,

 

dat, in hem gedoofd,

 

straks bronstig bloeien heel het land zal geven.

 

In mistigen avondval, op stillen hof der hoeve,

 

geeft zich, hartstochtelijk, de boerenmeid,

 

éen met de aarde, die heur 't bruidsbed spreidt,

 

en drukt het jonge mannenlijf, in blije ontvangenis,

 

aan zwellend-zware, warme borsten...

 

Ginds, aan de andere zij, weergalmt heel ver

 

geluid:

 

't zijn boerenkerels, die de natte aardekorsten

 

van hun klompen slaan...

 

 

 

Nu trilt de Lente al in onze zatte handen,

 

die nijpen en die knellen van het nieuwe branden...

 

Kom! - we brengen ze aan den mond in wijden hoorn

 

en schallen 't welkom over 't land,

 

dat wenkt met blije, brallende beloften

 

en breede, witte weelde-bogen

 

van zon en licht en nooit-voleinde droomen!

11-2-1924