De Vlaamsche Gids. Jaargang 16

[p. 538]

Het Wonderbaarlijke

Eenzaam loopt zij langs de groote baan. Auto's snorren voorbij, fietsbellen rinkelen, motorfietsen ronken vervaarlijk: het haastige, drukke leven van de baan, die naar de stad leidt. Te midden van het woelige leven om haar heen, loopt ze alleen, haar ziel vervuld met de wijde leegte van pijnlijke eenzaamheid.

Ze wil het leven om haar heen niet zien, ontvlucht de stad. Een tijdje heeft ze weer in de stad geleefd, genoot de voordrachten, de tentoonstellingen, ging heelemaal op in intellektueel leven. Dezen morgen echter voelde ze weer scherp den zielehonger. Haar ziel vraagt ander genot, en ze weet niet waar het te vinden. Na den middag is ze dan maar vertrokken naar buiten. Loom slentert zij voort langs de lange baan. Zwaar weegt in al haar leden het leed van haar ziel.

Stilaan worden de huizen zeldzamer. Ze ziet reeds groene korenvelden en akkers. Verder nog donkeren boschjes op. De weg wordt rustiger nu.

Ze wijkt af van de baan en stapt een dennenboschje in. Onmiddellijk komt de groote stilte van de boomen over haar. Het is of een oneindige zachtheid nederzijgt over haar onrustige ziel. Traag wandelt ze tusschen de dennen door. Na een poosje legt ze zich neer op het donker-zachte mos, leunt met haar hoofd tegen een boom.

Om haar heen rijzen de stammen omhoog: recht, smal, donker. Haar blik blijft rusten in de pyramiden van takken, bij de vele bleekbruine kaarsjes, tusschen de zachtgroene naalden opgestoken. Is het kerstmis in het bosch? Wachten de kaarsjes op den avond om te branden en te schijnen over de wondere dingen, die bij sprookjesnachten in de boschjes gebeuren? De heerlijke geur van het dennenhout welt tot haar op: mystiek. Stilte als in een kerk. En de stilte spreekt. Haar ziel luistert scherp. Zou nu misschien

[p. 539]

het wonderbaarlijke komen, dat ze niet kent, maar waarvan ze weet dat het bestaat en waarnaar ze reeds zoo lang verlangt? De dennen fluisteren gedempt over de schoone zomernachten, als de maan in hun kruinen komt rusten, en de sterren pinken, en de boomen vertellen wat ze gezien en gedacht hebben gedurende den dag.

Ja, die sprookjes kent ze. Dikwijls reeds heeft ze geluisterd naar de stilte van den nacht, maar ten slotte voldeed die fantastische wereld haar niet. Er moet iets anders zijn, dat de ziel een voller, een rijker genot geeft, iets anders dan de rust van het dennenboschje en zijn mysterieuze droomenwereld. De wijding van de dingen rondom haar maakt haar ziel even kalm, geeft haar het verlangen om een poos niets meer te weten of te denken, en zich onbewust over te geven aan de schoonheid van de stilte. Maar dit vult de leegte in haar ziel niet. Het wonderbaarlijke, dat haar ineens heelemaal moet vervullen, dat verre horizonnen moet openen, andere luchten, nieuwe werelden moet scheppen, vindt ze in deze stille, heilige natuur niet.

Haar ziel is nog eenzamer dan voorheen. Ze haat bijna die sprookjesrust, omdat die haar niet kan voldoen. Ze kan hier niet blijven zitten, loopt naar den rand van het boschje toe. Daar ontwaart ze ineens een eindeloos veld vol brem. Geboeid staat ze stil. Een gouden brand van bloemen. Dichtbij vele struiken, als hoog laaiende vlammenbundels, verder maar één gloed meer, één heerlijkheid, één weelde... Zoo hevig laaide ook een gloed in haar ziel, verschroeiend soms: het verwachten van het wonderbaarlijke.

Vóór eenige jaren was in haar het verlangen ontstaan naar iets, dat ze niet kende, en ze had gezocht waar dat wonderbaarlijke mocht schuilen.

Ze had gezocht in de boeken, in intellektueel leven, dan weer, zooals dezen namiddag, meende ze het te vinden in de vereenzelviging met de vrije natuur.

In de pracht van den bloeienden brem ziet ze al de vurige gedachten weer, ontstaan in de onrust van haar zoekende ziel, de vele droomen, gedroomd in blij verwachten van het onbekende... Die brem heeft genoeg aan eigen schoonheid, eigen gloed. Zij voelt duidelijk dat ze niet genoeg heeft aan zichzelf! Haar oogen,

[p. 540]

die straks schitterden bij 't zien van al dat bloeiende goud, worden weer eindeloos dof...

Ineens hoort ze haastige stappen, geritsel van takken, en net het geluid van snikken... Half nieuwsgierig keert ze zich om. Een jongetje van een vijftal jaren, zijn donkere haar vol dennennaalden, een kous neergesloofd op zijn klompje, komt aangeloopen tusschen de boomen. Pijnlijke snikken doen zijn heele lichaampje op en neer schokken.

‘Kom eens hier, wat is er, ventje?’

Even houdt hij op met schreien.

‘Heb je mijn moedertje niet gezien?’

Angstig ziet hij haar aan, gaat onmiddellijk weer voort met snikken.

‘Ik woon in den watermolen. Weet je niet waar dat is?’ vraagt hij weer dringend.

Ja, inderdaad, dat weet ze. Langs de groote baan is het. Straks heeft ze nog op de herberg gelet, om het schilderachtige uithangbord.

‘Ja, 'k weet waar je woont. Kom, 'k zal je bij je moedertje brengen.’

De vreemde dame kende dus zijn moedertje, en vol vertrouwen legt het kereltje zijn warme polleken in haar hand. Samen gaan ze 't bosch uit. En hij vertelt dat hij gespeeld had tusschen de boomen, heel ver gegaan was van de groote baan weg, zijn huis niet meer terugvond.

Zij bekijkt den kleinen man nader. Onder 't babbelen slaat hij juist zijn oogen op. Wat een mooie, diepbruine kijkers, vol licht en schaduw tusschen de gebogen, fluweelen wimpers! En plotseling openbaart zich in de donkere diepten van die kinderoogen heel de zuivere schoonheid van het kinderzieltje.

‘Je houdt zeker heel veel van je moedertje?’

‘O, ja!’ welt het op uit het diepste van zijn hartje.

En de liefde van het kereltje voor zijn moedertje straalt in volle heerlijkheid in zijn oogen. Wat is hij gelukkig, omdat hij weer zijn moedertje zal zien!

Ook over haar gelaat licht ineens een nieuwe glans. Liefde, dat is het wat gelukkig maakt! Hoor het ventje lustig babbelen! Hij houdt bovenal van zijn moedertje, mint zijn vader, zijn zusje, en

[p. 541]

verder zijn heele kinderwereldje. En omdat hij zoo ongedwongen, vrij bemint, is hij gelukkig, onbewust...

In die oprechte kinderoogen vindt ze nu plotseling het wonderbaarlijke: liefde, zooals ze straalt in de kijkers van den kleinen man, liefde, die geeft, en daardoor alleen reeds geluk schenkt aan de ziel.

Waarom had ze vroeger nooit in zoo'n kinderoogen gekeken?

Van het boschje leidt ze het ventje langs de groote baan. Daar ontwaart hij reeds zijn huis, en... moedertje staat op den uitkijk. Dol trekt hij zijn groote kameraad mee. Luid jubelt haar ziel in haar lichaam, dat nu trilt van jeugd en sterken levenslust.

Ze zal beminnen: de arme kinderen, die ze ontmoet op haar weg, al de menschen, die lijden en strijden, de goeden en ook de slechten... Ze zal het leven beminnen...

Haar ziel heeft het wonderbaarlijke gevonden. Blij loopt ze de nieuwe werelden te gemoet...

CARMEN MAERTEN.