De Vlaamsche Gids. Jaargang 16

[p. 224]

Nu weet ik weer...

Nu weet ik weer, waarom de zee
Zoo kleurig glanst, zoo leutig danst
In 't wisselend spel van zon en wolken!..
'k Versta 't bedied van 't ruischend lied,
Dat uit haar volle diepten welt,
Op baar na baar breed openzwelt:
De zee is blij de zee te zijn
En uit in kleur en klank en lijn
De vreugd van zoo intens te leven!

Zoo zingt het al van pure weelde,
Wat eeuwig jong en frisch
En schoon van eenvoud is...
Zoo danst een kind, dat welgezind
Zijn eigen wijs daarbij verzint,
Op kleine, bloote voetjes...
Nu neurt en wiegt het zoetjes
En gratielijk als een libel;
Dan wipt het snel
En sneller dan de mugjes doen,
Bij avondval, na 't zonnegloên...
Zoo fluit een vogel in het groen,
In 't jong seizoen;
Zoo bloeit een bloem in 't weidegras,
Zoo ruischt het riet aan beek en plas,
Zoo wekt de wind in kruid en loover
Zijn wonder klankgetoover!

[p. 225]

 

O Leven, Leven, rijk en bont,

 

Ik wou dat ook mijn ziele vond

 

Een lied, om u te loven,

 

Een lied van sterk gelooven

 

In al uw goedheid, al uw zoetheid;

 

Een lied, om te verkonden,

 

Dat ik de ongenezen wonden

 

In ziel en vleesch door u geslagen,

 

Om u, o Leven, blij wil dragen:

 

Want zie, mijn zinnen zijn weer jong

 

Als toen ik als een meisje zong

 

Mijn zelf verzonnen wijsjes...

 

Ik kan weer rijk en eenzaam gaan,

 

De taal van al wat leeft verstaan

 

En al wat leeft beminnen...

 

O! nu zal pas het mooist beginnen,

 

Nu 'k weet, dat hij alleen begrijpt

 

Het schoon, dat uit zijn leven rijpt,

 

Hij, die zijn ziele heeft ontdaan

 

Van laffe vrees en ijdlen waan

 

En al aanvaardt wat gij, o Leven,

 

Ons wilt geven!

Oogst 1927.

S. VERZELE-MADELEYN.