De Vlaamsche Gids. Jaargang 16

[p. 172]

[Verzen]

Mijn Vader

Mijn vader heb ik nooit gekend.
Hij stierf als een bemind patient
in een sanatorium.
Zijn laatste blik was nog gericht
op 't lokkend lieve morgenlicht,
dat glanzend glom
op de denneboschkom.

Het eenige dat ik van hem heb
is een verweerd en grijs portret.
Ik heb het zorgvuldig bijgezet
tusschen Gezelle's Kerkhofblommen.

Als ik hem diep in de oogen staar,
is het mij telkens of 'k mezelf
in een wazigen spiegel ontwaar.

De menschen, die zijn vrienden waren,
vertellen mij nog dikwijls van hem.
Hij was eenvoudig, wat droef van aard,
Hij droeg een donkerblonden baard
en diende de waarheid onvervaard.
En toch, ook hem werd kwaad gedaan
door hen, die onrecht lichtzinnig begaan,

Ik had zoo gaarne een vadertje gehad
om er mee te gaan wandelen in de zondagstad.

[p. 173]

Mijn Moeder

Mijn moederken wordt nu stillekens oud.
De noordwind waait door het najaarshout.

We waren nog klein toen vader stierf.
Zij bleef alleen met een diep verdriet.

Zij werkte voor drie, haar handen in stuk:
maar aan tafel was brood en trots en geluk.

We werden nu groot en moederken klein
en toch wil ze steeds ons moederke zijn.

De jaren ontnamen haar menigen waan.
Wellicht heb ook ik haar leed aangedaan.

Haar been wordt wat dik, zij gaat wat gebogen,
maar kalm is haar stem en zacht zijn haar oogen.

Mijn moedertje wordt nu stillekens oud
en 'k voel mij zoo bang om haar verder behoud.

Hoe dieper wij zelf in het leven staan,
hoe meer behoef ik haar dapper bestaan.

Wat ga ik, wat zal ik dan moeten beginnen,
als zij mij niet langer zal kunnen beminnen?

Zij is als de zon die schemeren gaat
en nog schoon, maar weemoedig, in goudglans staat.

[p. 174]

Mijn Vriend de Dokter

Een lastdier van mizeries,
een zoekend alchimist,
steeds met de smart in voeling
en toch een optimist.

Voor de eenen is hij redder,
voor de anderen moordenaar.
Hij weet zijn eigen onmacht
en lijdt er vreeselijk door.

Zijn telefoon en auto
gaan dag en nacht aldoor.
Zijn huis is als een tempel
met een klagend menschenkoor.

Gezeten aan den feestdisch,
wordt hij er weggehaald
door wanhoopsterke handen
en komt dan bij een lijk.

Wanneer hij even uitrust,
in zijn zetel bij den haard,
spookt in zijn moede oogen
de ellende van heel de aard'.

Hij weet de lotsbeschikking,
die ons te wachten staat.
Hij kent zijn eigen kwalen
waarvan hij langzaam gaat.

[p. 175]

 

Hij houdt van mooie dingen,

 

muziek en poëzij.

 

Zijn hart, in schijn zoo nuchter,

 

vergaat van melodij.

 

 

 

Zijn diepste levensvreugde

 

wordt triomfantelijk groot,

 

wanneer hij weer een zieke

 

ontrukt heeft aan den dood.

Wintermorgen

Wat is de dag weer mooi vandaag!
De rijm zit pinkelend op de haag
en poedert heel de weide.
Een frissche, jonge noorderwind
fluit blijgezind door 't rozenglint
't motief van 't jaargetijde.

Ik ben als een die slapen ging
met regendroeve mijmering
en 's morgens bij 't ontwaken
de zon vindt op zijn beddesprei
en door het raam de wijde hei,
waar heuvels goudgeel blaken.

En vroolijk trek ik naar de stad
te zamen met de luide klad
arbeiders aller landen.
De dag is schoon, het leven hard;
doch hoop beurt telkens 't moede hart
en zon mijn winterhanden.

A.W. GRAULS.