De Vlaamsche Gids. Jaargang 15

[p. 533]

[Verzen]

Zonsondergang

Gewonde zon valt neder
in de overaardsche kim.
Paniek vervult de wereld.
De dag verliest zijn schim.

Een voorpostster komt kijken
of 't leger binnen kan.
De maan geeft 't sikkelteeken
en 't avondheir rukt an!

De stad laait a giorno
en steekt haar vuurwerk af.
Het land wordt diep weemoedig
als een soldatengraf.

De lichtstad lokt mijn oogen.
Mijn hart beeft met het veld.
Ik zelf weet niet waarhenen,
door lust en angst ontsteld.

[p. 534]

Angst

Ik voel me moe en ongelukkig.
Mijn ziel wordt als de Winter koud.
De sneeuw verveelt me openhartig.
Mijn oogen staan vol bladloos hout.

Ik kende smart, ik kende vreugde
en zong daarvan zoo menig lied.
Eens was ik trotsch, nu vroom deemoedig;
maar vrede kent mijn hart nog niet.

Kan dan het leven meer niet geven,
laat het ons altijd onvoldaan?
Wie zal de sfinx het antwoord geven
en wijst den weg der karavaan?

Ik liep te dolen langs de heide
en weende bij het hoorngeschal.
Ik toog naar overzeesche landen
en vroeg genade aan berg en dal.

Ik ging te rade bij den duivel
en kwam op pelgrimstocht naar God.
Een oogenblik van zelfvertrouwen
en dan weer twijfel, angst en spot.

Ik voel me moe en ongelukkig.
De wereld wordt weemoedig grijs.
De velden rusten benijdenswaardig.
Macaber klinkt het raafgekrijsch.

A.W. GRAULS.