De Vlaamsche Gids. Jaargang 15

[p. 357]

[Vijf gedichten]

Zon in d'oogen

Zon in bei je oogen,
Zon op je gezicht,
Kom je opgetogen
Door het morgenlicht.
Kom je naar mijn lippen toe,
Kom je naar mijn liefde toe:
Zon in bei je oogen,
Zon op je gezicht.

Heel de blonde Lente
- Stralend in je lach -
En de blauwe tente
Van den nieuwen dag,
Roepen luid de aarde toe,
Roepen luid m'n liefde toe:
‘Hier!... hier is de Lente!
Lach je weeldelach!...

Jong-geloovende oogen
In een blij gezicht,
Loop ik opgetogen
Naar het lokkend licht.
Loop ik naar de menschen toe, -
Loop ik naar je liefde toe:
Zon in bei m'n oogen,
Zon op m'n gezicht...!

[p. 358]

Zang

M'n saamgevouwen handen bloeien op
Zacht en sterk,
Als een wilde roos in lentegeuren, blank en
Goudomglansd.
M'n saamgevouwen handen bloeien op
Tot uw goedheid.

M'n groot-verlangende oogen gloeien op,
Diep en licht
Als een zomerwoud, vol vogelzang en lokkend
Schaduwspel.
M'n groot-verlangende oogen gloeien op
Tot uw schoonheid.

M'n jong-ontloken weelden groeien op,
Warm en vol
Als vreemd-zoete vruchten, donkerglansend en zwaar van
Heerlijkheid.
M'n jong-ontloken weelden groeien op
Tot uw liefde.

Jonge Lente

Je oogen zijn rustig en klaar.
De glans op je blond-blanke haar

Is een zoen van de zon.

Verbreed en verbronsd is je lach:
Een lichtende zang van den dag

Op het water der bron.

[p. 359]

 

In 't licht geeft je mond, rustig-groot

 

En zacht als een bleek-roode loot,

 

Een blij-sterk gevoel.

 

M'n zwoele gepeinzen zijn stil

 

Vergleen, op een wenk van je wil,

 

Die jong is en koel.

Mijmering

Blanke meeuwen scheren daar
Ver over donker-stille Dijle.
Mijn gedachten volgen haar

in het ijle.

Dagen stijgen hoog ten top,
Bestraald met hoop en zonnezegen.
Donker slorpt de nacht hen op

in het leêge.

Menschen komen, torsen 't wee,
En gaan voorbij langs mijne zijde,
Ieder neemt wat liefde mee

in het wijde.

[p. 360]

Moeder

Moeder, Gij met Uw handen en Uw oogen
van louter goedheid en schoonheid, -
Moeder, Uw kind roept om U, Uw armste,
Uw meest eenzame kind...
Uit Uw leven is een zachte gelatenheid
gegroeid, mijn jeugd is één snikkende opstand...
en waar Uw moederliefde een peinzend bidden wordt,
Schrei en roep ik steeds angstiger en wanhopiger om U...
Gij hebt geleden, Moeder, en geweend, en van mijn wrange
tranen, nu, weet ik het leed, dat U heeft gefolterd.

O, mijne Moeder!
Uit het schaterende feest van mijn jeugd
en mijn liefde, dacht ik me reeds gegroeid tot
een ‘groot mensch’ - uitdagend en onverschillig -
en nu is, uit dezen dag, mijn hoogste noodkreet
opgeschreeuwd in een zalig-schrijnende pijn van bang
en heerlijk weten, dat ik nog steeds Uw armste,
Uw meest eenzame kind ben.
- Moeder!...

MANNY MANS.