De Vlaamsche Gids. Jaargang 14

[p. 73]

Gedichten voor Kinderen

Kabouterdans

's Nachts kwam eens een kabouter,
Met grooten, grijzen baard,
Dicht bij een dikken boomstam,
Gekropen uit de aard.
Hij keek met vinnige oogjes
Lang, zoekend in het rond.
Een aardig, zilvren fluitje
Stak uit zijn kleinen mond.

Hij blies zacht op dat fluitje,
En op denzelfden stond,
Kwamen heel veel kabouters
Geborreld uit den grond.
Hij blies weer op zijn fluitje,
En heel de dwergenschaar
Begon een lustig dansje,
Een dansje wonderbaar.

Het maantje hing daarboven
Te lachen in de lucht;
Het pinkte en scheen te zeggen:
Wat aangename klucht!
Het duurde al een tijdje,
Dat dansje op het mos...
Op eens klonk een geweerschot,
Luid knallend, door het bosch.

[p. 74]

 

Wat was me dat een vluchten,

 

Een bont geharrewar

 

Van baarden, beentjes, armkens,

 

Langs beuk en eik en spar!

 

Als nu kwam aangetreden

 

De jager met zijn hond,

 

Dan zaten de kabouters

 

Al lang weer in den grond.

Wat het wegelken vertelt

Waar ik juist begin te loopen
Weet ik waarlijk zelf niet goed;
Ik geloof ginds aan dat boschje,
Dat nu blaakt in zonnegloed.
's Avonds komen de konijntjes
Lustig over mij gehupt,
Om aan 't groene loof te knabblen,
Door den frisschen dauw bedrupt.

'k Loop dan verder door de heide,
Waar de purpren bloemkens staan,
Die, bij 't waaien van de windjes,
Wiegend weg en weder gaan; -
Dan door 't golvend gouden koren,
Dat van rijpe aren zwelt,
En dat menigmalen, ruischend,
Wondre dichtsels mij vertelt.

Verder door de wijde velden,
Waar veel soorten groenten staan,
En waarlangs de dikke pachter,
's Zondags, fier komt aangegaan; -
Langs een weide groen en welig,
Met veel bloemekens doorstipt,
Waar de dunne, lange sprinkhaan
Dartel over henen wipt. -

[p. 75]

 

Langs een beekje, klaar als zilver,

 

Waarin men de vischjes ziet,

 

En de bloemkens staan te luistren

 

Naar het ruischen van het riet.

 

Verder loop ik langs een huisje,

 

Net geschilderd, groen en rood, -

 

Dan nog langs een groote hoeve...

 

Aan de kerkdeur loop ik dood.

Ik weet een heel net huisje staan

Ik weet een heel net huisje staan,
Top in het groene bosch...
Het is geschilderd wit en rood,
En op het dak groeit mos.
De deur is klein, het huisje laag;
Er woont een vrouwken in,
Een klein, dik vrouwken met een muts,
En met een dobble kin.

Dat vrouwken woont daar met heur kat
En met een schoone geit;
Die geeft haar lekkre, zoete melk,
Waarvan zij kaas bereidt.
Dan is er nog een aardig hok,
Met zes konijntjes in,
Zoo wit als sneeuw, en oogskens rood.
En 's vrouwkens poes heet Min.

Des Zomers schijnt de zonne recht
Het mooie huisken in,
En zet het in een kleed van goud,
Als voor een Koningin.
En als de koude winter komt,
Dan wordt het zilverwit,
Terwijl bij 't vuurken warm en rood
Het dikke vrouwken zit.

[p. 76]

 

Soms bakt zij koeken malsch en vet

 

In eene groote pan,

 

En als ze goed gebakken zijn,

 

Dan smult ze er smaaklijk van.

 

Zoo leeft en eet dat vrouwken klein,

 

Alleen en flink te moe,

 

En als ze 's avonds vaak krijgt, - wel,

 

Dan gaan heur oogskens toe.

H. VAN ROOY.