De Vlaamsche Gids. Jaargang 14

[p. 70]

Octoberdagen

I

Naar luwer land en blauwer lucht
vertrok de laatste zwaalwenvlucht.
De zonne duikt in nevellucht;
en 'wen de westerwinden jagen,
het wiegend woud mismoedig zucht:
Daar zijn de Octoberdagen!

Nochtans in 't woud een wonderpracht
van bladerweelde en bolstervracht;
een kleurenglans, een gulden pracht
als nimmer zwaalwenoogen zagen:
der boomen stoet in galadracht
met de eerste Octoberdagen.

Stilaan verzwinden toon en tint...
Nu ruit in vlokken vóor den wind
de kroezelkrans, blondbruin getint,
door eik en beuk zoo rijk gedragen.
Dra rijmt hun kroon in 't ijzelslind
der kille Octoberdagen.

Dan enkel nog op vliet en plas
vaal vlottend, wat eens wassend was,
verzinkend in een drabben plas;
geen vooglenlied; maar kleumig klagen
van schuchter wild in 't grijze gras
der schrale Octoberdagen.

[p. 71]

 

Ten duin de kraai, ter kreek de meeuw.

 

Slechts rouwgekras en noodgeschreeuw

 

van bontekraai en mantelmeeuw,

 

- de voorboôn wilder najaarsvlagen; -

 

nu gieren ze in de vroege sneeuw

 

der laatste Octoberdagen.

 

 

 

't Is de uitvaart, die ze vieren saam,

 

van telingswarmte en liefdesâam,

 

van scheppingskracht en -luister saam;

 

eene uitvaart, zonder vriend of magen

 

in 't lijkhuis, achter 't matte raam

 

der stille Octoberdagen....

II

Ach, zomerbloei in beemd en bosch;
ach, looverglans en bloemenblos;
ach, laat me met den wind in 't bosch
een zucht van angst en weedom wagen:
snel naadren op hun proestend ros
ook mijne Octoberdagen.

Niet langer slaat mijn nachtegaal,:
illuzie, lust en ideaal,
'lijk zwaalwen na de nachtegaal,
zijn heengereisd naar zoeler lagen.
Al schaarscher schuift een zonnestraal
door mijne Octoberdagen.

Of blakert soms de versvlam op,
en schuiert dan heur schijn den top
van hooger kruin nog even op:
herinnering, die mij komt plagen!
Geen roos is 't; pas een stroobloemknop
in barre Octoberdagen.

[p. 72]

 

Mij wordt het klammig om het hart;

 

de neveldroom van 't proza schart

 

zijn wakke wolken om mijn hart:

 

geen helle hoop, noch drang tot slagen;

 

maar veeg berusten, - als de vert

 

bij nare Octoberdagen.

 

 

 

In dichters boezem daalt er nacht

 

wen rijst de mist. En 't jongst gedacht

 

des dauwlen denkers, heel een nacht

 

gezeuld van hoest- naar euvelvlagen,

 

verdwarrelt, - als de looverjacht

 

der laatste Octoberdagen.

 

 

 

o Levensnajaar: kranke tijd

 

des menschen, eer de doodskoû bijt

 

in geestes guren wintertijd!

 

Die winter...! Mocht een gunst ik vragen,

 

ze ware: een groeve, eer diep dan wijd,

 

nog vóor mijn Kerstmisdagen.

JAN JANS.