grootscheepsch bedoelde kritiek op onze na-oorlogsche samenleving zich niet uit het schetsmatige heeft kunnen losmaken, en - erger nog! - de fabel van zijn verbeelding, op enkele bladzijden na, geen leven heeft kunnen inblazen.
Marcel Achard (een naam dien we voor het eerst ontmoeten) schreef: Voulez-vous jouer avec moâ? (Nouvelle revue française; 6.75 fr.). Hij heeft iets betrekkelijk nieuws geprobeerd. Tooneel: een circuspiste. De verschillende tooneelen tusschen de clowns en de mooie Isabelle zijn merkwaardige raccourci's van leven en liefde. Maar daar er geen eigenlijk ‘stuk’ is, geen klimming, alleen een opeenvolging van geestige, rake dialogen, verflauwt de belangstelling gaandeweg. Eén akt ware hier ruim voldoende geweest.
Jules Romain heeft met Knock, ou le Triomphe de la Médecine, dat samen gebundeld werd met M. le Trouhadec saisi par la Débauche (Nouvelle revue française; 7.50 fr.), een groot succes gekend, succes dat nog voortduurt. Dàt is nu een stuk dat wezenlijk nieuw mag genoemd worden, en waarin toch rekening wordt gehouden met eenige immuabele principes van het tooneel. Het zoekt het nieuwe niet in een boel uiterlijkheden, stààt of vàlt niet met een zus-of-zoo insceneering, maar is nieuw door den geest dien het ademt. Een gegeven van alle tijden: de wereld wil bedrogen zijn, maar vastgelegd in het kader van onzen tijd, met een representatief type van onzen tijd.
Au Palais des Atrides is de titel van een ‘drame antique en trois actes et en vers, d'après Eschyle, Sophocle et Euripide’, door Jules Gastambide (Ollendorff, Parijs; 2.50 fr.). Schrijver heeft uit de tragedies van deze Grieksche treurspeldichters, waarin de donkerste episode uit de bloedige legende van het Atridengeslacht, de moedermoord van Orestes, wordt gedramatiseerd, telkens die tooneelen genomen die hij de best geslaagde vond, en zoo uit deze brokstukken een nieuw geheel gevormd. Zoo nam hij van Euripides de figuur van Orestes, de Electra van Sophokles, met uitzondering nochtans van sommige tooneelen, waar de Electra van Euripides te voorschijn treedt. Doorgaans heeft het dramatische geraamte van Sophokles' Electra als scenario gediend, terwijl van Eschylos alleen het tooneel van den moord werd genomen, alsook de treffende verzen die deze laatste Orestes in den mond legt, wanneer hij bij de beide lijken staat.
L'Ecole des Amants van Pierre Wolff (Stock, Parijs; 7.50 fr.) is een nogal ongelijke comedie in drie bedrijven, soms bizonder geestig, soms ook schrijnend, altijd interessant gedialogeerd. Het tweede bedrijf is een vondst. Het stuk wemelt van observatie, kleine rake trekjes satyre.