De Vlaamsche Gids. Jaargang 12

[p. 206]

Peters Kind

Voor Bieke, mijn petekind.

I.
Fikske

Achter een haag van Ligustrum stond het lage, witte huis, gedekt met schaliën, zooals er, te lande, op het einde der XVIIIe eeuw, zoovele werden gebouwd.

Aan zonzijde waren de zes ruime ramen omlijst door 't blinkend blad van den wilden wingerd, dat in den Herfst bloedrood stond te gloeien in de late zon.

In dit huis heeft Fikske zijn kinderjaren geleefd. Hij was er de koning, de dwingeland, het kleine jongetje, met zijn groote-menschenmanieren en door iedereen bemind.

Fikske was een klein leuk ventje, met lang vlasblond haar en groote oogen, blauw als het porselein der oude borden, die, in de voorkamer, op den boord der breede schouw stonden.

De menschen zeiden, dat Fikske's hoofdje door de zonne gewijd was, want over zijn roode lippen lag steeds een vroolijke lach, die soms ook zijn schreien zoo zoet maakte of zoo eendelijk weemoedig. In zijn oogen blonk zooveel licht, dat anders niet dan van de zonne komen kon.

Ik heb het kind van dichtbij gekend; ik weet er genoeg van te vertellen om een heel dik boek vol te schrijven; want in zijn jong leventje lag er zooveel blijdschap, maar vaak ook zooveel verdriet, dat het niet op één dag te verhalen is.

Alleen het heel blije wil ik mededeelen, want over trieste dingen moet men zwijgen als over een doode. Uit zichzelf was Fikske veel te goed, veel te braaf, veel te blijmoedig om iemand verdriet aan te doen. Wanneer hij geleden heeft in latere dagen, werd dit lijden hem door anderen aangedaan, maar, zooals ik zei, daarover heb ik het nu niet.

[p. 207]

Fikske's blijheid kwam uit al de schoone dingen rond hem, die zijn hart verwarmden en bestraalden met hun warme licht. Van jongsaf was hij een blijde kind. Niet dat hij zeemzoetig of braafhendrik was: integendeel; menigmaal was hij een uitspattende bengel en bedreef daden, die groote menschen als kattekwaad bestempelen; maar dat kwam alleen omdat hij in zijn reine kinderjaren en in zijn eerlijken eenvoud geen onderscheid wist te maken tusschen hetgeen hij doen en hetgeen hij laten moest.

Iets toch moet ik vóóraf zeggen: wetens en willens zou hij niemand hebben doen lijden; hiervoor was hij te zachtmoedig, te eerlijk van aard. Ook heeft hij nooit onwaarheid gesproken, nooit geklikt, nooit iemand verraden. Ja, het gebeurde menigmaal dat, toen hij ter schole ging, hij door de schuld van een ander straf opliep en hij af-en-toe geboekt werd als een onverbeterlijken guit, tot de schuldige, uit eigen beweging, zich deed kennen, en dan alles weer in orde kwam en hij van zijn meester een zachten blik kreeg en een aanmoediging om zich steeds zoo eerlijk en onbaatzuchtig te gedragen.

Nu men weet wie en hoe Fikske was, ga ik het een en ander uit zijn klein leventje vertellen.

II.
Peter

Fikske was een wees. Zijn klein, bleek moedertje stak een kwaal onder het harte en, toen haar jongen ter wereld kwam, ging zij naar Fikske's vader, die sinds vier maanden naast den muur van de oude dorpskerke lag.

Al de zorgen van zijn opvoeding gingen over op zijn grootvader, zijn dooppeter. Fikske woog op zijn leven als de gansche wereld. Voor 't kleine wurmpje ademde en leefde hij.

Peter van Fikske heb ik ook goed gekend. Ik zie hem daar nog zitten in zijn ouwerwetschen stoel, als een farmer, de fijne vingeren stekend in al te groote handschoenen, met gladgeschoren gelaat, de lippen opeengeperst in de klem van zijn sterken wil. Weerszijden den fijnen neus de diepe groeven van zijn hooge jaren en in de kin het schoone voortje, waarop hij zoo fier was. En zijn zachtblauwe oogen, die de goedheid van zijn oud-jong gelaat verlichtten, zoo diep helder als de wonder-

[p. 208]

bare ciseleering van een ets. En naast hem, op de hooge kast, den breedgeranden hoed, den kachelhoed, een oud familiestuk, dien hij opzette in dagen van feest en in dagen van rouw, of toen hij met Paschen ter kerke ging in de staatsie van zijn langen laken rok, en, om zijn hals, de dikke zijden das, tweemaal den hagelblanken boord omsnoerend als bij al de gegoede burgers uit zijn ouden, schoonen tijd. In 't voorhoofd, diep in de zachte huid, de teere rimpels, langswaar de lijnen liepen van zijn denken, belommerd door de zwierige blondgrijze lok.

Zoo was het, zijn portret, ten voeten uit.

En nu hij de zorgen over Fikske kreeg, verliet hij het niet meer, noch bij dag noch bij nacht; zoo werden zij beiden vrienden, innige vrienden. Hij was zijn vader en zijn moeder, zijn God, die des morgens den dag bedauwde met de helderheid van zijn lach, die voor 't kind de zon uithing en de sterrekens spijkerde op den blauwen doek van den avondhemel.

De grijsaard werd weer een kind, maar zijn petekind, het kleine Fikske, groeide op tot een baas. Hij was het, die de gewoonten, de doening, het leven regelde van zijn grootvader. Hij was het, die hem al het nieuws vertelde, dat in zijn leven voorkwam, die hem raad gaf alles te schikken en te ordenen, zooals het in zijn verbeelding geboren werd en groeide.

De oude man luisterde naar het kleintje, knikte, en zoo werd het kind de koning van het huis, de raadgever van den goedaard, die alles goedkeurde en uitvoerde voor zijn blijmoedigheid en het verlangen van het arme weesje.

Zij konden zonder elkander niet meer leven. Grootvader sprak hem aan als een kind, maar de kleine praatte groote-menschentaal, stak den wijsvinger vermanend naar omhoog en zette een grooten, verbazenden mond op, wanneer hij knorde, iets zeer ernstigs te zeggen had, of zijn verbeelding uitwerken wilde.

Peter bezat in den tuin een lievelingsplekje, een met seringa's afgesloten heuveltje, waar al de rommel van den hof, blad en veie grond, opeengestapeld lag en waar het rook naar 't zoete zweet der bosschen. Boven op den heuvel stond een groote kersenboom, door Peter geplant en veredeld, een breed-getakte boom, die de gansche afgesloten plek belommerde. In 't voorjaar, bij 't gestreel van warmen wind, schoot de boom in vollen bloei en hij rook als een wonder. Ook de seringa's

[p. 209]

bloeiden, wit en paars en rosé, boven het teeder groen van jonge blaadjes. De ziel van 't Aardsch Paradijs waarde er over, zoo schoon was 't! Er waren vele vogelen gekomen, die naar dat wonder zagen en van louter vreugde begonnen te zingen, den ganschen vollen dag, ja, tot laat in den sprookjesnacht, zoodat men nooit moede was er naar te luisteren.

Peter nam den kleine dan mede naar deze plek en samen zaten zij uren te zien, te luisteren en te spelen op den warmen, dampenden, bloeienden berg, waarboven de staalblauwe lucht koepelde en de kleurige bloemen in de zon wiegelden. Peter wees 't kind dan, in de verte, den wuivenden wissentreurboom, die goud-groene blaadjes droeg, en zei, dat daaronder zijn moeder lag en zijn vader; en 't jongetje droomde dan van wezens die hij in zijn zieltje wel voelde, maar nooit gezien had dan met de zoete oogen der verbeelding, en die hij zoozeer missen en de oude man zoo diep bedroefd derven moest.

Grootva nam dan zijn kleine hand, bracht deze aan zijn mond en liet hem kussen werpen naar zijn ouders, iederen dag, zonder ooit een enkelen over te slaan.

Zoo leefden de Dooden in 's knaapjes harte en groeiden er tot schoone, gouden beelden.

Des avonds zag Fikske de meikevers uit den grond komen, hun teedere koppekes naar omhoog steken, de zijden horentjes uiteenzetten en opvliegen, den avond in en verdwijnen, brommend, in de weelde van den bloeienden kersenboom.

Fikske liep, links en rechts, de kevers achterna, ving er al eens een, die in zijn gesloten handje kriewelde, dat hij het uitschaterde van lachen, tot hij er moede van werd, en Peter den jongen in zijn forsche armen opnam en voor hem liederen zong, zacht en teeder, zooals hij die zelf in zijn kindertijd had gehoord, en wier melodie te slapen lag in zijn rijke bloed en ontwaakte, al te gader, om den kleine in slaap te wiegen.

Maar Fikske sliep niet; hij keek naar de heldere ster, die hem, tusschen de wiegewagende bloemenkruin, toepinkte. Peter zei hem dan, dat dit het oog was van zijn moederke, dat hem wenkte naar huis te gaan. Zoo kreeg hij den kleine te bed, nadat deze nog een kushandje naar het stralend oog van zijn moeder had geworpen.

En toen sliep hij in, gewikkeld in de sluiers van zijn gouden droomen.

[p. 210]

III
't Paradijs

Fikske leefde in den grooten tuin, waar allerhande bloemen groeiden.

Van de eerste Lentedagen af tot het Winter werd en koud, was het in dien tuin steeds een weelde van bloemenbloei. Ja, zelfs toen 't nog winterde, kwam het sneeuwklokje piepen, bleekjes en wit van koude, of de zon nog leefde en sleet zijn schuchtere leven vol bekoorlijkheid en als een rijke belofte.

Stilaan verklaarden dan de luchten; de sneeuw verdween, de aarde werd murw en dampte. Groote, heldere wolken dreven in 't geluchte, wier koppen door de zon in nakkeren licht opblankten.

De warmte kwam voelenderhands en tooide de weiden groen. Langs de grachten blonk het van gouden ranonkels. Kersouwkes ontwaakten met duizenden en zachte regens laafden vruchtbaar alles wat ontlook.

De klokken kwamen van Rome en brachten uit het Zuiderland allerlei heerlijks mede. De Paaschbloemen vlamden open, naast de heerlijk geurende hyacinthen en de koninklijke tulpen. De grond hijgde als een groot wezen en in Fikske's gelaat kittelden de heerlijke aromen van de Lenteadems.

In den tuin stond ook een dreef van oude, knoestige appel-boomen, die getooid werden met miljoenen rose-witte bloemen. De bijen bromden er om heen en de gansche wereld kwam vol zang en vol muziek.

Er stonden ook vele uitheemsche bloeiende struiken en boomen. Iederen morgen rook het jongetje een anderen reuk en toen wist hij, dat er weder iets nieuws was opengebloeid. Hier was het de zoete, wilde aalbes, ginder de sterk geurende fluweelen azalea, verder de overweldigende pracht van den magnolia. Hij zag den schralen brem plots openbarsten en worden tot den brand van een gouden vlammenzuil, en op de hooge kastanjeboomen werden duizenden kaarsen ontstoken als op een reuzenlamfer. Hij rook de bloemen der lijsterbes, de weelderige koppen der seringa, de wuivende trossen der acacia's, de heerlijke, uitspattende hagedoorns, de roode bloemen van den kriekappel, de spirea's, de bedwelmende oranjebloesems en

[p. 211]

overal, overal de weelde, de glorie van den ganschen bloeienden bongerd.

Zijn vlaskop bloeide mede in de zon en hij bleef lachend om zich heen staren; zijn lippen verroosden onder den drang der eerste ontroering, die kwam uit zijn overvol kinderharte, overstroomend van leute en geluk.

IV.
Een nieuwe vriend

Het lage lattenhek stond wijd open. Bezijden den breeden weg, die naar den tuin en de serren voerde, stonden, in groote, massieve kuipen, hoogstammige, exotische planten, bladstil, onder heete Junizon. Weerszijden, op dubbele rij, vlak tegen 't grauwe grint, wiegelden, op rilde stelen, witte leliën. Het groen der palmen hing slap naar omlaag, lauw van zomerzonne. Er was een spettering van zoete geuren in den voortuin, die bedwelmend over den grond walmden, één golf van sterken, vreemden reuk, die langzaam wolkte uit de zon, uit de blauwe luchten, uit de planten en de bloemen. Uit de stampers van de leliën liep lijmig, wit bloemenbloed.

Te midden van den weg, ruggewaarts naar het hek, stond Fikske, barrevoets, op 't harde grint. De zon lag op zijn vlaskop, goudwit, in poeiering van licht. Onder de schoonheid van dat zonnekopke lag een vuil, snoezig gelaat, met diep denkende, ernstige oogen. Fikske at de stroop van zijn groote boterham en zijn mond en zijn neus verdwenen onder de kleverige spijs.

Een kort hemdeke, nat en slijkerig, dekte zijn bol buikje tot halverwege de vuile knieën.

Hij had het te druk om te kijken en te ruiken, zooals hij dat gewoonlijk deed, naar de weelde van al de bloemen. Eten, stroop eten, was een gewichtige daad in Fikske's leven. Met vollen mond, met lippen en met tong, genoot hij van zijn lievelingskost. Bijwijlen hield hij de boterham een eind van zich af en keek naar het laatste spoor van stroop.

Aan 't hek blonk plots iets wit, witter dan de zon, witter dan het licht. Een kleine hond stond naar Fikske te kijken, hief den rozen snuit snuffelend in de hoogte en kwispelde zachtjes den blanken staart over en weder.

Een begeerige, groeiende uitdrukking blonk in zijn vrien-

[p. 212]

delijke oogen, die half verborgen lagen onder de dichtheid van wit, wollig haar.

Zachtjes, bedeesd, jankte hij, vroeg om een heel klein stukje brood.

Het leek een verjaagd, verloren hondeke, dat bijna niet vriendelijk dierf zijn, uit schrik misschien weder een slechte behandeling te treffen.

Fikske zag hem niet, hoorde hem niet.

't Witte dierke bleef staan, geduldig, roerloos, maar jankte zachtjes voort.

Eindelijk had Fikske zijn buikske vol, stak twee vingers door de rest van zijn boterham en keek toen door de holekes naar de planten, de bloemen, de lucht, voor en achter zich.

En hij kreeg het kleine, witte plekje, aan het hek, in 't zicht, liet zijn boterham zakken en bleef verbaasd, met groote oogen en open mond, naar het hondeke kijken.

Toen kwam uit den smoes van vuile lippen de witheid van tanden te voorschijn en hij lachte.

De staart van den hond rees weer horizontaal en kwispelde. In zijn oogen blonk hetzelfde blije licht als in de oogen van 't jongetje, oogen van trouw, verrassing en vriendschappelijkheid.

Traag en schuchter gingen zij op elkander toe, het jongetje met de rest van zijn maal vooruitgestoken, aanbiedend met al de weelde van zijn kinderharte.

Zoo kwam de hond op 't hof en at het eerste vriendschapbrood in een vreemd huis.

Tien minuten later zaten kind en hond in een met water doordrenkten kuil naasteen, beiden even vuil en onkennelijk, maar leutig en gezellig als twee oude vrienden.

Fikske stamelde in zijn ongekunstelde kindertaal zijn innig voelen voor het dierke uit, dat zulks beantwoordde met een en ander, wat hij het allervriendelijkst vond in zijn hondenharte.

Het jongetje wijdde hem toen in het geheim hoe men van modder het makkelijkst bollen van gehakt vleesch kan maken, die hij den een na den ander rolde en naasteen legde op een lange rij en die door den hond belangstellend werden bekeken met hijgenden mond en uitgestoken tong.

En toen het spelletje hem vermoeide, nam Fikske den hond, zoo goed het kon, onder den arm, en sleurde hem mede naar Peter.

[p. 213]

Dien nacht sliepen, in hetzelfde beddeke, beiden naasteen, en hun droomen waren eenvoudig en schoon als hun wederzij dsche vriendschap.

VI.
Snor

Men heette den vondeling Snor. Snor om zijn prachtige knevels, die als een borstel, weerszijden van zijn neus staken en hem een ernstig, ja, bijna streng uitzicht gaven.

Snor was evenwel niet streng, maar de goedheid zelf. Zoo twee wezens voor elkander geschapen werden, dan waren het toch wel Fikske en Snor.

De hond was van zijn moeder en van huis weggeloopen, de wereld in, en hij had Fikske, zijn meester en zijn vriend gevonden.

Wij weten, dat, toen Fikske zich omkeerde, hij door de lens van zijn boterham den hond had gezien.

Toen herkenden zij elkander en bleven bijeen.

- Slor, zei Fikske, - want hij kon aanvankelijk in den stam van een woord, moeilijk de n' uitspreken, en verving ze wel eens door een 1 - Slor, vriend van mij.

Snor zat op zijn achterpooten en keek het kind aan, luisterde naar de vriendelijkheid van zijn stem, zei wouw! wat Fikske blij maakte, want dat beteekende voor hem ‘ja’.

Snor had van den eersten dag der kennismaking zijn schuchterheid afgelegd, zooals het een vriend van den huize paste. Hij was zoo familiaar alsof hij op 't hof gewonnen en geboren was.

Fikske leerde den hond lachen, zooals hij zelf lachte, maar natuurlijk met een zwaarderen natoon in de diepte van de keel. Snor werd een brave hond, onder de leiding van zijn jong baaske, een blijmoedige hond, zonder valschheid en zonder nukken, eerlijk en oprecht, en zoo werd hij, naast het jongetje, de lieveling in huis.

Nu waren er twee meesters op het hof, twee tirannen. Wat Fikske wenschte, voerde Snor uit. Snor ging Peter halen, liep in de keuken om brood en kon evengoed de schapraai openen als de meid. Hij blafte de zon aan tot groet, zooals Fikske des morgens groette, bij zijn eersten stap in den tuin; hij klom op de

[p. 214]

ladder naar het kippenhok en joeg heel de kakelende bent naar buiten; nam tusschen zijn sterke tanden alles wat Fikske, vroeger, mee moest sleuren! En toen hij grooter was, legde hij zich voor 't jongetje neder en droeg hem als een ruiter; in een woord, Snor was de slaaf van zijn meesterke en voerde al zijn verlangens uit, tot het onmogelijke toe. De rest en de gansche wereld konden hem niet schelen.

Snor groeide vlug op, vlug in grootte, sterkte, slimheid en kwapitserij, of wat de menschen aldus noemen. Maar Peter vond geen bezwaar in wat beiden deden; hij zag hun spel na, met monkelenden mond en een diepe groeve van tevredenheid in den linker mondhoek. De geburen kloegen er schande over en beklaagden den ouden man, maar deze antwoordde, dat er te veel blijdschap om dat jongetje in zijn leven was gekomen om beklaagd te worden en hij gelukkig was.

Daarmede had Peter alles gezeid.

Snor was een prachthond. Wanneer hij gewasschen was, blonk zijn pels als witte zijde. Vijf minuten later rolde hij met Fikske in stof en slijk en kleverigheid, dat met wit geen gemeens heeft.

Fikske had het, in de eerste dagen, zeer druk om Snor al de schatten van zijn grondgebied te laten zien en bewonderen. Van het hek af, in den voortuin, tot aan de haag, ten einde, waarachter de weide lag en verderop het bosch, wees hij hem alles aan. Steen en weg, bloem en plant, boom en struik, serren en gebouwen, stallen, kanten en hoeken, alles wat er lag, stond, groeide, bloeide en leefde werd hem getoond, werd gewikt, gewogen, besproken en geloofd.

Met de weinige woorden, die het kind kende, legde het zijn wereld van verbeelding uit, die in zijn hersens groeide tot een kristallen monument. Hij gaf zijn oordeel over alles wat hij hem aantoonde en meer dan honderdmaal moest Snor ruiken aan de een of ander bloem, die uit haar fluweelen mond den adem gaf van haar exotischen geur.

- Slor, zei Fikske, mag liet op planten loopen. Slor, hier komen op den weg! Slor, vogels gerust laten! Slor, braaf zijn! Slor, Fikske moe!...

Ze zetten zich dan neder en 't jongetje vertelde verder, noemde alles met naam en hoedanigheid, sprak groote-menschentaal, warm van verbeelding, oud van kennis, maar arm

[p. 215]

van woorden. Wat Snor niet begreep, moest hij maar raden, daar was hij nu groot genoeg voor en verstandig.

En 't werd, eilaas! een chaos in de hersens van het vernuftig dier. Het deed zich geweld aan om al die kennis te ordenen in de eenvoudige lijn van 't begrijpen. De arme hond beleefde zware uren, waarin zijn denken en bevattingsvermogen op harde proef werden gesteld. Men zag hem soms zitten dubben, met gefronst voorhoofd, onder den drang der inspanning en dan slechts met een half oor luisteren naar zijn altijd doorratelend baaske, tot hij ineens opsprong en liep naar een verre plaats om een voorwerp te besnuffelen en dan vierpoots terug te snellen met de oogen vol licht en blijdschap in de stem, omdat hij weer iets gesnapt had wat hem tot dan toe onduidelijk was gebleken.

Snor werd bij het kind de plaatsvervanger van Peter. De goede man zag, dat hij het jongetje gemakkelijk aan de waak-zaamheid en het vernuft van den hond kon toevertrouwen, en de onevenwichtige daden, die zij gemeenschappelijk bedreven, waren van grooten invloed op het karakter van het kind, dat school ging in de schoone wijsheid van zijn Peter.

Fikske had thans geen spade meer noodig om een put te graven. In kuilenmaken bleek Snor van een groote bevoegdheid en wetenschap. Niet zoodra had Fikske, met een houtje, een kring over den grond getrokken, of Snor toog aan 't werk en aan het dappen. De malsche aarde golfde in breede stralen onder zijn achterpooten door en zijn witte pels kreeg de kleur van den grond.

Toen de put voldoende van grootte was, liep Fikske om een kommeke water om de aarde te kneden tot vleeschballetjes en deze te rollen, volgens al de regels der kookkunst, in behoorlijke spijs en grootte.

Wanneer het zoo een tijdje geduurd had, begon Fikske er om te denken, dat een boterham met stroop of suiker toch lekkerder was dan de onverteerbare vleeschballetjes, stond op, ging naar huis en keerde terug met een paar sneden geboterd of bestroopt brood, dat hij broederlijk met Snor deelde.

De hond was in zijn groei en een goed eter. Kwispelstaartend bezag hij zijn vriend, nam zijn paart, als een welopgevoede hond, met de toppen der tanden aan, neep tot dank de oogen

[p. 216]

dicht en knauwde traag en fatsoenlijk, zooals hij Fikske zag doen.

Toen 't brood opgegeten was, keek Fikske naar het gehakt, dat daar zoo netjes in een rij balletjes geordend lag. Hij bood Snor een der gore balletjes aan, waarop de hond een paar stappen achteruit deinsde, wouwde van louter vreugde om de lieftalligheid van zijn baaske, maar bedankte voor het aanbod.

- Slor! zei 't kind, Slor, lamlam!

- Wouw! wouw! lachte Snor, die het zonde vond zulke lekkere eetwaren aan een hond te vergooien.

- Lie holger meer, SlorI Lie?

- Wouw! Neen! dankte de hond.

Fikske stak de hand uit, Snor naderde en legde zijn watten rechterpoot in 't polleke en hijgde, met uitgestoken tong, van groot geluk.

Zoo werd de opvoeding van Snor geleid door een kind, dat zelf nog de allereerste lessen noodig had, maar zich aanstelde als een zeer geleerden baas en zich gaf met de groote weelde van zijn ziel aan een dier, dat zich tot zijn dienaar had gemaakt en, in zijn naïeve verbeelding, het kind aanschouwde als een hoogstaand wezen, zijn lessen aannam als klinkklaar goud en zich met zijn leven vertrouwde met de groote toewijding van een vriend.

De tijd, het spel, het voedzaam eten en de zon deden Snor groeien, zoodat hij weldra zoo groot was als zijn meesterke en sterk van wil om hem te dienen en geen ander oorbeeld bezat dan zijn dagen te vervullen met blijde uren.

Hoe meer hij zich ontwikkelde, hoe grooter zijn liefde en toewijding werden.

Snor was, wij herhalen het, een pracht van een hond, een Russische scheper van het zuiverste ras, eenig in zijn soort. Zijn pels werd dik als die van een beer, zacht als een kussen en wit als de schoone witheid van zilver.

Over zijn oogen groeide, in schoone wanorde, overdekkend de groote zachtheid van zijn kijkers, een wolk van haren. Wanneer hij liep, wipten de blessen op en neder en toen zag men het wit zijner oogen blinken in de groote vreugde van een gelukkigen hond.

Hij hechtte zich aan Fikske als het veil aan een boom. Hij was om hem bekommerd en bezorgd, hield hem terug van ge-

[p. 217]

vaarlijke plaatsen, kende zijn lusten, zijn wenschen, zijn gewoonten, zijn karakter en liep voor hem halen alles wat hij noodig had bij spel of werk.

Zijn vernuft had iets menschelijks. Zekeren dag had het geregend; de wind was koel, de grond kil. Zoodra Fikske buiten trad, blafte Snor hem aan. Het jongetje liep in den Zomer gewoonlijk barrevoets, ook thans. Snor bekeek de teere, witte voetekes, en blafte hem aan; maar het kind, dat gewoonlijk de taal van zijn vriend begreep, verstond hem niet. Hij keek rond zich, voelde in zijn zakken of hij soms iets vergeten had, maar Snor blafte voort. Met den vinger in den mond, bleef Fikske besluiteloos staan en liep toen verder door in de plassen en over den natten grond. Weldra waren zijn voeten bont en blauw.

Snor snelde naar huis en kwam haastig aangedraafd met de sloffen van Fikske en legde deze voor hem neder, belikte zijn voeten en keek hem, kwispelstaartend, aan. Nu snapte Fikske het geblaf van Snor. Hij stak zijn verkleumde voetjes in de warme wol, streelde Snor over den kop en zeide:

- Slor, braaf, vriend van Fikske.

De hond was zoo verblijd om het gebaar en het woord, dat hij in een kring onzinnig rondliep en zich bijna in zijn geblaf verslikte.

Het stukje brood, hem door het jongetje, tijdens dien blijden Junidag, zoo gulhartig toegestoken, had het wonder der vriendschap bewerkt. Op ondubbelzinnige wijze gaf Snor, in iedere omstandigheid, hem hiervan het bewijs.

Hij was hem trouw tot in den dood. Bij een naderend gevaar steeg een gegrol in zijn keel op als bij een leeuw. Hij zou voor Fikske tegen een gansche wereld gevochten hebben.

Wanneer het jongetje zich ergens te slapen legde, vlijde Snor zich naast hem en niemand, zelfs Peter niet, mocht hem benaderen of in zijn slaap storen. De goedheid en zachtmoedigheid van den hond hadden plaats gemaakt voor de strengheid van den onomkoopbaren Cerberus.

Hij liet zich van zijn plicht door niets afbrengen. Dikwerf heeft men het beproefd hem van de zijde van Fikske weg te lokken, maar tevergeefs.

Aanvankelijk sliep Snor op een tapijt voor 't bed van Fikske. Later kreeg hij tegen den achtergevel, vlak onder de slaapkamer van het kind, een prachtig hok.

[p. 218]

Des avonds verzocht hij steeds met den kleine mede in de kamer te mogen gaan, maar Peter verzette er zich tegen.

Fikske's beddeke stond onder het kleine venster. Iederen avond, voor hij slapen ging, liet hij nooit na het raampje te openen om zijn vriend ‘goên nacht’ te wenschen.

De hond stond altijd de eerste gereed, kwispelstaartte en jankte zacht. Fikske stak zijn klein vingertje omhoog en zei:

- Slor, braaf zijn! Doe! Doe!

Hij nam met beide pollekes Snor'3 kop en kuste hem op den kouden snuit.

Toen ging het vensterke dicht en Fikske slapen.

Wanneer de oude man afwezig was, mocht Snor in de kamer.

Zijn blijdschap werd alleen door zijn waakzaamheid geëvenaard. In Snor's bek staken de tanden als pistolen en voor niemand was het geraden, ongenoodigd, in de kamer te dringen.

De kleine koning sliep; zijn vriend waakte met open oog en oor.

LODE OPDEBEEK.

(Wordt voortgezet).