De Vlaamsche Gids. Jaargang 11

[p. 110]

Verzen

I.

Soms heeft mijn hart niets méér van noode
Dan 't uitzicht op een open land
Om te gevoelen, in den brand
Der zon, de zaligheid der goden:
Een bloem die geurt, een vrucht die bloost
Verschaffen mij haar koelen troost.

Maar soms in het rumoer der steden,
Waarnaar mij 't heimwee nooit vergaat,
Als, onverwacht, het bleek gelaat
Verschijnt van een bemind verleden,
Voel ik weer kloppen in de keel
Die heete koorts, mijn eeuwig deel.

Dan weet ik mij weer gansch bezeten
Van de onrust die mij verder jaagt,
En dat gij, hart, niets beter vraagt
Dan te vergeten, te vergeten,
Omdat, wat ge eens ook krijgen zult,
Toch nooit uw afgrond wordt gevuld.

[p. 111]

II.

Vergeef me, o goede vrouw, mijn zuster,
Ik leefde naar uw wijs gebod:
Eens word ik zachter en bewuster,
Wellicht tevreden met mijn lot.
Reeds wijkt dat onbestemd verlangen,
Dat ziel en zinnen houdt gevangen
Van het onrustig, koortsig kind,
Wanneer de zware klokken luiden,
Of waait, uit het barmhartig Zuiden,
De zoelheid van een voorjaarswind.

[p. 112]

III.

O weemoed van het geel seizoen,
Als vliedt de zwarte en trage vlucht
Der vogels langs het teeder groen
Der lumineuze najaarslucht,
Als weegt de rijpe druiventros,
En bleekt de laatste weeke roos!
Hoe rukt zich 't hart, bedrukt en broos,
Ooit van deze aardsche schatten los?

J. VAN NIJLEN.