De Vlaamsche Gids. Jaargang 10

[p. 341]

[Verzen]

Poëten.

Poëten zijn geen popen, dominees, rabbijnen,
Brahmanen, bonzen, moefties, - ja, hoe heeten ze al? -
Gewijde stuurlui naar onzeekren overwal;
Vertolkers andrer woord, gezegd of op velijnen;

Die, des geprebendeerd, het leven verlatijnen;
Den dood en de eeuwigheid verdietschen; 't aardsche dal
Devoot verengen tot een alledaagsch geval
Van zondig zijn, of zalig in den Heer verdwijnen...

Poëten doen geen priesterdienst; ze zijn zichzelf,
Schier Goden: hangend warmer zon aan 't wereldwelf;
Met malscher maatslag wijder zielewieken reppend;

Beschikkend eedler beeldlijn, rijker tooi en grond
Aan menschen, dieren, planten, dingen; - te elken stond
Naar eigen schoon, al schooner, 't Scheppingswerk herscheppend!

[p. 342]

God.

Het hart verlangt, het hoofd vermag niet, Hem te kennen.
Het hart gelooft en hoopt, naar liefde of 'rouw het vult;
Maar 't hoofd staat stug, en wijt juist Hem de schande en schuld,
Dat heel ons mensch-zijn zonder Hem het kan gewennen.

Wel hijgt het angstig hart, waar wereldzwermen rennen
Door de eeuwge grensloosheid, met heimlikheên omhuld;
Wel heeft het, rustbelust, beslist in ongeduld:
Er hoeft - dus is! - een Oppermacht, die 't al wil mennen.

Doch 't hoofd beweert: Geen macht gaat boven stof en krachten,
In onafscheidbare eenheid meervoud: oppermachten!

En hangt het hart, de schepper Gods, Hem aan om reden',
Zoo oud en ongestaafd, als onweerlegd tot heden, -

Het hoofd, bij wijzer weten, schudt in ergernis,
Dat 's menschen volste woord een ijdel stopwoord is...

Jan Jans.